Karlar Yağdığında Şiiri - Şule Karaduman

Bir kış günü,
Gecenin bir yarısı,
Çıkmaz bir sokakta buluşmuştuk seninle.
O gün, o şehre,
Gözlerimizin birbirine dokunduğu ilk gece.
Gökten melekler iniyordu üzerimize.
Sen üşüyordun,
Kızarmıştı burnun ve ellerin.
Benimse alev alev yanıyordu avuç içlerim.
Sen bilmiyordun,
9,5 şiddetinde bir deprem etkisi yaratıyordu gözlerin.
Enkaza dönüyordu karşında bedenim.
O gün, o gece,
Karlar yağarken üzerimize,
Söylenecek birçok şeye ihanet etti,
Susmaya yemin etti, dilim.
Sanırsın karşında öksüz yetimim.
Adını söylesem ölecek gibiyim.
Sığdıramıyordum,
İçimden taşıyordu sana olan sevgim.
Gözlerine bakmaya utanıyordu, nedense gözlerim.
Gecenin sessizliğinde kaybolup gitti, söylenmemiş nice sözlerim.
Bir tarafta ayaz,
Bir tarafta yakan sen.
Anlamıyorum, nereye gitti şen şakrak ben?
O gün, o gece,
Hiç olmadığım kadar cesaretsizdim karşına geçince.
Utanmam, heyecanlanmam hoşuna gitti bence.
Umut verdin, bitti dediğim yerde.
Parmak uçlarından öteye gidemedim.
Anlamıştım kısa zaman içinde,
Kırmadan dökmeden gitmek istedin sessizce.
Dönmeyeceğini bile bile,
Belki bir gün dönerim, dedin isteksizce.
Yoksa acımış mıydın, paramparça olmuş kalbime?
Dokunulmamış, yaşanmamış hayallerime?
Giderken uzun uzun baktım arkandan.
Başka bir hayata yelken açıyordun,
Kararlıydı adımların.
“Biz” olamadan, yitip gitti tüm umutlarım.
Sevdim, yandım.
İlk adımı ben attım.
Haklıydın bu yüzden bir sıfır yenik başladım.
Çok sevenleri paspasa benzetmiştin bir şiirinde,
Bende onlardan olmuştum,
Kanıtlamıştın bunu gidişinle.
Aynı şehirde, aynı çevrede,
Yabancıya dönüşmüştük ikimiz de.
Bazen karşılaşırdık,
Yanından geçerdim, mutlu bir yüz ifadesi içinde.
Fark etmezdin beni, belki de görmezden gelirdin.
Anladım ki, ben sende bir hiçtim.
Renkli dünyanda bir sığıntıdan ibarettim.
Unutmak senin için bir nefeslik zamandı.
Kalbinin kapısı, bana hep duvardı.
Bu yüzden;
Hiçbir şey olmamış gibi hayatına kolayca devam ettin.
Senin aksine;
Ben bitiyordum, soluyordum günden güne.
Garip bir çelişki hakimdi bedenimde;
Gözlerim ağlarken dudaklarım gülüyordu.
Çıldırmış gibiydim, deliriyordum bence.
Güçsüzdüm, çaresizdim hasretinin gölgesinde.
Her gün bitecek, diyordum.
Ama bitmiyordu…
Zaman benden yana çalışmıyordu,
Alıp gitmiyordu seni.
Ne öldürüyordu ne de yaşatıyordu beni.
Şimdi kaç yıl geçmiş görmeyeli seni?
Neredesin, nasıl bir hayat yaşıyorsun bilmeyeli?
Unuttum, diyemem seni.
Alıştım yokluğuna.
Senden uzak bir şehirde,
Yaşıyorum ne varsa kaderimde.
Ara ara sızlıyor kabuk bağlamış yaram.
Karlar yağdığında…
Çalan hüzünlü şarkılarda…
Adını duyduğum her anda…
Anılar hücum ediyordu sol yanıma.
Belki hatırlamazsın adımı.
Sana olan uçsuz bucaksız, karşılıksız aşkımı.
Bir ah olarak sakladığım gizli yanımı.
Kızgın, öfkeli ya da pişman değilim.
Yaşanması gerekti ve yaşanmış en güzel şeydi.
Boş ver, diyorum sevilmemiş kalbime.
Anılardan sıyrılıyorum,
Geri dönüyorum ait olduğum zamana,
Devam ediyorum kaldığım yerden hayatıma.
İçimde çok şey olmuş olsa da
Hiçbir şey olmamış gibi kahkahalar atmaya…
Bu durum sonsuzluktu, yokluktu.
Kayboluyorum!
Senli zamanlarda, yok oluyorum.
Ama anlatamıyorum…
Bu çılgınlık, biliyorum!
Bazı şeylere engel olamıyorum.
Elimde değil.
Güzel olan her şeyde,
Senden bir parça arıyorum.
Seninle anlam buluyor,
Hayatımdaki tüm anlamsız şeyler.
Seni bulamayacağımı biliyorum.
Bulsam da ne değiştirirdi ki hayatında, hayatımda?
Bir yabancı gibi çekip gideceksin sonunda.
Hiç bilmeyeceksin;
Bende “biz” olduğumuzu,
Hayatımda hasret olduğunu,
Seninle ilgili bendeki tüm şeyleri,
Hiç bilmeyeceksin.
Seni aramak…
Aptallık, biliyorum!
Ama inan elimde değil.
Seni aramak…
Ve her şeyde seni bulmak..
Hüznü taşıyan kaldırım taşlarında…
Sana ağıtlar yakmak..
Kısır bir döngüde hayalinle yaşamak..