Karlar Sarmış Şiiri - İdris Çetin

Sivas’ın tepelerini karlar sarmış,
Dağları boydan boya dumanlanmış,
Yar açmış da gözlerini uzaklardan,
Kalbinde sevgi heybesi varmış…

Kar, boylu boyunca çatala kadar,
Her taraf bembeyaz göğe kadar,
Irmaklar buz tutmuş sular donuk,
Ayaz tutsak almış kalplere kadar.

İnsanlar sokaklarda yürüyemiyorlar,
Tipiden başlarını kaldırıp da bakamıyorlar,
Komşudan komşuya hiç gidemiyorlar,
Sıcacık yuvarlından bir dem çıkamıyorlar.

Sivas’ın yolları da kıvrım kıvrımdır,
Yârimi hatırladıkça sızım sızımdır,
Yârime ulaşmak için yollar bitmez,
Sivas’ın yollarında yürümek yazımdır.

Sivas’ın suları da güldür güldür akar,
Kara sevda ciğerimi fena yakar,
Bir yudum suyunu içen aşkla dolar,
Sahipsiz sevgi çiçekleri hemen solar.

Dağlarında türlü türlü çiçekleri vardır,
Madımak toplayansa benim yârimdir,
Çiçeklerle yârimin göz bebeği güler,
Onun sevdası ciğerimi fena deler.

Türküleri söylenir dillerden dillere,
Sevdalar akar gönüllerden gönüllere
Oyunlar oynanır halaylar çekilir,
Kıvırcık saçlı yârimin bayrağı dikilir.

Sivas’ım havan da suyunda güzeldir,
Benim yârime sevgim ise özeldir,
Yârim bana, bir kaş bir göz eder,
Bütün sevgimi kendine çeker.

Kızılırmak sevgi suyu taşır uzaklardan,
Bağ ve bahçeler nasihatini alır sazlıklardan,
Yârim al yazmasını bağlamış da başına,
Sürme çekmiş de o güzelim kaşına…

Sivas’ım kurban olayım dağına taşına,
Güzelleri barındırarak topladın başına,
Sevgi yumağı haline gelirsin obanda,
Kimsenin hiç bakmazsın yaşlı yaşına.

Yar sevgi heybesini almış da omzuna,
Koşar da koşar karlı dağların arkasına,
Sulak gözlü ceylanlar obalar da otururlar,
Anadolu’nun kültürünü dünyaya dağıtırlar.

Sivas’ım sen bende sevgi izi bıraktın,
Bağrı yanık insanları bir kez daha yaktın,
Senin sevgi dolu gönlün olmasa,
İnsanlar kaçıp giderlerdi yalnızlıklara.

08.01.2012
Sivas