Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Seviyorum demeye çekinirken yüzüne
İçimde yaşadığım aşk sancısının tek sözüsün oysa...
Uykusuz gecelerimin düşüncesi...
Uykumu çalan hırsız...
Gündüzlerimde dünyadan uzaklaştığım
Hayallerin efsanesi...
Sen içimdekileri anlatamadığım kartanesi
İçimde saklı huzur yüreğimde kanayan yara
Biliyorum hayallerim boşa
aşk yüreklerde varoldukça yaşanalısıdır.Böylesi güzellikler içimizde daima kalsın ki yazan gönüller şen olsun sevgilerimle güzel insan başarılar tam puan anlamlı güzel dizlerine tam puan.
yüreğinize sağlık hatice hanım, ama karlar yetişmeli baharlara, yürek ayazda kalmamalı,her şeye rağmen yüreği büyütmeli, umut tükenmemeli :) puanınız panodadır ...
....Karlar Bahara Yetişmiyor....
Yıllar geçti...
Yapraklar döküldü...
Zemheri bir soğuk çöktü ruhuma...
Yazın ateşinde yaktığın yüreğim şimdi ayazlarda...
Karlar bahara yetişmiyor...
Beyazlığını taşımıyor güzelliklere...
Umudun bitişi...
Umudun gerçekleşişi oluyor bitiminde...
Karlar bahara yetişmiyor....
Umudumu yitirdim artık...
Biliyorum sen imkansızsın bana....
Yüreğimin içinde hissedilen
Aklımda usanmadan dolaşan...
Hayallerim boşaydı biliyorum
Ayağın taşa takılsa yüreğim sancırken...
Bir bakışınla mest olurken
Tebessümün karanlık günümü aydınlığa boğarken
Asılan suratınla yüreğim kanıyor
Biliyorum uzaksın bana
Biliyorum yetişmiyor karlar bahara...
Nefesim kadar yakınımda hissedebildiğimsin oysa
Seviyorum demeye çekinirken yüzüne
İçimde yaşadığım aşk sancısının tek sözüsün oysa...
Uykusuz gecelerimin düşüncesi...
Uykumu çalan hırsız...
Gündüzlerimde dünyadan uzaklaştığım
Hayallerin efsanesi...
Sen içimdekileri anlatamadığım kartanesi
İçimde saklı huzur yüreğimde kanayan yara
Biliyorum hayallerim boşa
Çıkıp evlenecektin gözümün önünde
Yavaş yavaş hazırladım kendimi
Göz yaşlarımın isyanında
Yavaş yavaş hazırladım yüreğimi
Kolların başkasını saracak gözümün önünde
Kabullenemiyor aklım bir türlü
Sensizliği kabullenemedim bir türlü
Egemenliğime darbe indiren gözlerin
Duvarlarımı yıkıp geçen bir rüzgarın vardı
İstemediğim halde beni içine alıp savuran
Sende bilmediğim bir şeyler saklıydı sanki
Benliğimi himayesi altına alan bir güç
Yıllardır beklediğim bir kalpti sanki
Hakimiyetini yitirdim ömrümün
Aklım fikrim sendin
Seni düşünmeye çalışıyordu beynim
Oysa karlar baharı görmüyordu kartanem...
Cesaretim yoktu karşında...
Konuşmaya takatim yoktu bir türlü...
Umudumu yitirdiğim gün bugün...
Kışımın bittiği
Doğduğum ayımın geçtiği....
Umudumu yitirdiğim gün bugün...
Ben ateşinle yanan kar tanesi...
Sen baharın ifadesi...
Kar bahara yetişirmi hiç sevdiğim...
Nasıl yetişirim sana....
Düşündüm defalarca...
Artık yanan yüreğimde meşakat kalmamıştı...
Gözlerimde yaş kalmamıştı akacak...
Sana yetişmem gerekti...
Yıllar geçti...
Yapraklar döküldü...
Zemheri bir soğuk çöktü ruhuma...
Yazın ateşinde yaktığın yüreğim şimdi ayazlarda...
Karlar bahara yetişmiyor...
Kar çiçeği oldum seni görmek için...
Başımı döndüren aşk ateşinle...
Karları delip geçen....
Kar çiçeği oldum seni birkez olsun görebilmek için...
Sense beni içine çeken bahar....
Yağmuruyla ayazımı alan....
Ben karçiçeği baharı görmek için
Sense yüreğimde yetişmeye çalıştığım bahar..
.....
Hatice Kelleli
****************
HATİCEM GÜZEL YÜREĞİNEDNE ÖPÜYORUM KUTLUYORUM BEBEĞİM ..
SEVGİYLE KAL ..
YÜREĞİN VE KALEMİN SUSMASIN TAM PUAN
karlar bahara yetişir miki?
yetiştirmeye çalışırsak avcumuzda erimez mi umutlar, avcumuzda buharlaşıp akmaz mı umutlar. Ama ne var ki cenabı hakk kulunu öyel seviyor işte...korkular içinde bin umutla.
Eyvallah
'Güzel anlamlı dizelerdi bir an benim seslenişim gibi geldi,kutlarım kendi dörtlüğümle sevgiler...
Bahar Olunca Gel
Kar yağıyor dışarısı ayaz mı ayaz
Gözlerden akan yaş sel olsa da az
Sana gelme desem de, bil ki naz
Kış bitsin sevgili,bahar olunca gel.
........................
................................
..........................................
...................................................
Bu şiir ile ilgili 5 tane yorum bulunmakta