Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Sevgili kardeşim mesaj yoğunluğundan yeni ulaştım şiir bildirimine ..İyi ilişmiyelim bakalım .Burhanettin abime katılıyorum bir ara alo dersin sen:))
gerçekten bir kez daha beni kendinize hayran bıraktınız cumhur bey sizi kutluyorum canı yürekten yüreğinize kaleminize sağlık teb.ler
Sevabıyla, günahıyla...Hüzünleriyle, sevinçleriyle..Yüreğimin dokunulmazlarına karışmayın, dokunmayın..Haklısınız..Kutluyorum.....
Karışmayın dokunmayın
Yüzümün üstü alnımdır
Karıştırmayın.
Şimdiiiii, bu şiirin yazılma nedenindeki derinliği irdelemeli bence. Burada Napolyonun zaferle ilgili bir sözü geldi hemen aklıma:
'Zafer, iradeden ibarettir.' Bir de bir söz var ama tam hatırlayamayabilirim tamamını, asıl bu söz uyar bu şiirin yorumuna. Sanırım şöyleydi:
'Zafer, düştüğü zaman bile iki ayağı üzerinde kendi kendine doğrulmak ve kalkmak demektir.' Eksik oldu ama ne kadar da doğru söz değil mi Cumhur'um? Bunu ancak düşen ve düştüğünde hiçbir destek görmediği gibi aramayanlar bilir.
Ama yine de böyle durup dururken yazılma nedenine takıldım, sanırım kardeşim bir ara bana telefon açar da konuşuruz.
Evet sapla samanı karıştırmamalı hiç kimse, ne kadar doğru yüzümün üstü alnımdır. Sözün bittiği yer burası, şiir ötesi öğreti bu. Derin bakmalı her dizeye, surdan okunacak kadar basit gibi görünse de bir hayatın özeti, sebep sonuç ilişkisinin hasbihali ve ama en önemlisi de herşeye rağmen vakur bir duruşu var yüreğin.
Tebrik mi etmeli, teselli mi etmeli çözemesim Cumhur'um, kaleminin gücünü bilenlerdenim vesselam.
Rabbim sabır ve selamet nasip eylesin.
Selam ve sevgiyle.
Diri ve duru bir duruşu var şiirin..Tebrikler
Şiişşşt çocuk, düşsen de kalksan da dost gibi dost olanlar senin yüzünde çıbanlar görmez merak etme, görsek görsek sevginin, arkadaşlığın ve yürek paylaşımcılığının ışığını görürüz..Sevgili Cumhur Mübarek kandilini kutluyor selam ve sevgilerimi iletiyorum yangınlı yüreğine...)))
Kutluyorum şiirden anlayan şairi âzam bir arkadaş sana en yüksek puan olan 01 vermiş bu işi bilen ego'su güçlü dostlar oldukça sırtın yere gelmez haydi iyisin iyisin Cumhur'um...))) İbret olsun diye ben puan verip bozmadım millet görsün analar ne eleştirmenler doğuruyor diye.
KALEM TUTAN AŞKI SOLUYAN VE DOSTLUĞU BİLEN HER CAN GÜÇLÜDÜR...
SİTEM ÖFKENİN ELİNDEN TUTMUŞ YOL ALMIŞ...
ASALETİNİ KIRGINLIĞINI ŞİİR ŞİİR AKITMIŞ DİZELERE ...
GÜZELDİ....
SEVGİLER...
İşte evcilleşmemiş bir yürek yaşamın her anını tatmak isteyen... Müthiş bir duygu seli
Kutlarım efendim
Hürmetlerimle
karış karış..lanır yaşam alın çizgilerimizde
bir meydan okuma gibi...güzel siirdi...tebrikler
Bu şiir ile ilgili 10 tane yorum bulunmakta