Karışık Kırışıklar Şiiri - Ceren Özdemir

Katlanabilir masalar gibi,
Bükülen kaşıklar, çatallar,
Kırışık giysiler gibi katlanıyoruz, hayata.
Eziliyoruz, çatlıyoruz alçak tavanlar arasında.
Ezik, çatlak diye anılıyoruz, daima!
Biz çok hatalar ettik.
Zemine düşüp düşüp yara bantlarına üşüşmemeliydik.
Yaraları örtmeli, yamaları gün yüzüne çıkarmalıydık.
Tüm bunları toplayınca kırış kırış bir gömlek olduk,
Kırık bir ütü masasına ütülenmeye dilenir,
Lâkin hiç ütülenmez olduk.
Katlandık katlandık
Ancak dağınık bir çekmeceye fırlatıldık…
Altı üstü kırıştırılmıştık
Biz ne ara bu denli karıştırılmıştık?
Kırık bir ütü masası ve kırışmış kıyafetler,
Karışsa da çizgiler ve izler,
Savrulduk oraya buraya,
Bizi dağınık kafalar giyer.
Yama olduğumuz kadar ütülenseydik,
Bu yaşlı kırışıklıklarına benzemezdik.
Ütü masasında düzlenmeyi bekleyen ezikler,
Kim bilir ne denli ezilmiştiler?