Karıncaların Uğur Böceklerine Dönüştüğün ...

Öyle de melül melül bakma. Belki bahar değer saçlarına sakallarımla karışık; kessem namertim. Bilmem kaç kadının bedenine mapus oldum, senin yüreğin bana hücreyken. Çıkışı yok, dardayım. Radyonun frekansları sen çalar, ben dinlerim. Duvarda ayrılık yazıları garibime gidiyor; oysa senleyken bakmıyordum bile. Çünkü sen varken duvarlar çiçek açardı. Kaldırım taşlarındaki karıncaların sen geçerken uğur böceklerine dönüştüğünü söylemiyorum bile. Sigaramı kaç kere tersten yaktığımı hatırlamıyorum. Rakı da sarhoş etmiyor artık, bir kadehte çıkıp gelsen de ayağa kalkacak halim olmaz. Eskiden olsa koşa koşa gelirdim; gerçi kendi kendimi kandırıyorum. Sen bir adım gelsen ben bir ömür gelirim; hazır da değilim. Gelmene, kalmana, dokunmana; sanki alıştım. Bilmiyorum, sevişmelerimiz halen dağınık; ben de toparlanacak gibi değilim. Sahi sen nasılsın? Yine bencillik ettim, özür dilerim. Ben halen Müslüm Baba’nın ‘Her sevgi zamanla bitermiş derler.’ dediği yerdeyim. Ne bir eksik, ne de bir fazla. Devamını yazmak da gelmiyor içimden. Çünkü dediğim gibi şarkının devamı da var. Belki inanmayacaksın ama senden sonra şiir de yazmadım, şarkı da söylemedim, hıçkıra hıçkıra da ağlamadım, İstiklal Caddesi’nde de dolaşmadım… Oysa İstanbul tüm bunları yapmak için müsait; müsaitti. Şimdi bir yolculuk yapacağım; hiç de tadı yok. Giden yolcular katına da ilk defa çıkıyorum. Arkamdan gelme ihtimalin bile güzel; halen sırtım dönük yürüyorum. Ne de çok kıyafetlerim varmış. Ben hep sen giyerdim; yaz kış demeden. Şimdi 27 nolu perona nasıl sığacak bu ayrılık; veda demeye dilim varmıyor. Bir el sallayanım bile yok, senin hayalini görür gibiyim. Kaç kere dedim saçların dağınıkken güzel. Sakallarıma bahar değme ihtimalini kaybettim artık…