Karıncalar Şiiri - Molla Mehmet Tamer 1

Bilmem bu kaçıncı gün.
Yine aynı yerde çömelmiş,
Bir karınca yuvasını izliyorum.
Yuvalarına dönüyor karıncalar her yönden.
Biri bir buğday tanesi taşıyor,
Diğeri bir yaprak parçasını.
Öbürü bir tırtılı çekiştiriyor yarı canlı.
İkisi bir olmuş ölü bir çekirgeyi sırtlanmışlar.
Ta geride biri,
Bir karpuz kabuğunun
etrafında dolaşıp duruyor,
Neresinden tutayım diye..
Gülümsüyorum hafifçe,
Gün batıyor artık gitmem lazım.
Bırakıp onları kendi hengâmelerinde,
Kalkıyorum...
Biraz önce topladığım;
Salatalıkları, domatesleri, yeşil soğanı
Yerleştirip heybeme,
Koyuluyorum yola köyüme doğru.
Az ileride Osman Emmi.
Taze fasülyelerini yüklemiş eşeğine,
Yola çıkmaya hazır.
Selamımı alıp katılıyor bana.
Ali Emmi’nin karpuz tarlasından geçiyoruz,
Ali Emmi yok erken gitmiş.
Bir senfoni orkestrası gibi başlamış konserine,
Topal Hasan’ın kağnısı.
Ta uzakta kendisi,
Ama hemen yanımızdaymış gibi duyuluyor sesi.
Belli ki yükü ağır, sesi inlemeli,
Bir grup kadın
Diğer yoldan şamatayla ilerliyorlar,
Ağızlarında bir türkü,
Aman da ne zormuş
Burçak yolması.
Neşeyle dönüyoruz, herbir yönden köyümüze,
Günlük rızıklarımız ellerimizde,
Gülümsüyor gözlerim yeniden,
Buğulanmış derinden, derinden,
Karıncalar geçiyor,
Kapatınca gözlerimi, önünden...