Karınca Yuvası Şiiri - Özge Özgen

Göğsümde beyaz güvercinler beslediğim günlerden bilirim
eskiyen yerlere yama diktiğim yerleri

Baktığımız uzaklarda
deniz yoktu
El feneriyle kaplı duvarla çok konuştum

Bilmem sardunyaların kokusunu hiç duydun mu ama,
Kaç şiir ıslandıysa bu yağmurda
yıkıldı yüzümde Ankara

Kaç imla hatasında
kaç kelime yoruldu da
Diyemedim

Söylentilere inanma!

İnsan kalbinin resmini çekip koyamıyor içi boş bir sandığa
Yeri geliyor utanıyorsun

İyilikten bahsedenler oluyor şurada
Söz kalabalığında yemek de pişiyor
Koca bir yumruk yiyorsun tok karnına da
Gerisi uyuyor

Zamanın ağırlı da koca bir sopoyla vurunca sırtına
Ellerimi sıkıştırdığım tavan aralarından
adını yanına koyamadığım pulsuz mektuplar ulaştırdım tanrıya

Sonunda hep aynı hata!

Dilerim ki ;
Kimse kimseye selam söylemesin hiç yere
ve kimse kimsenin kalbinden kart vizitle geçmesin

Garip şeyler olsun istiyorum hayattan

Böyle dağılınca kıyıya vuran
ortasında kuyruklu bir yıldızların
karınca yuvasına dönen hayalleri gibi mesala

Ben böyle olsun isterdim
Gökyüzü kopsun

İçin

İçime

Dökülsün

Ben de şuraya kocaman bir yanlızlık doğurayım
Onlar yanlış olanı sevsin...

Gün doğarken menekşeler de ölecek.

Özge Özgen