Karınca Kararınca Şiiri - Kemal Çakır

Bazen, durup durup sorarım kendime,
"nedir insanın erdemi, doğanın sırrı" diye.
Tam olmasa da bir cevap bulurum elbet,
başkaları kabul etse de etmese de.

Güneş bile hep görünür değildir
Zaman zaman saklanır bilirsiniz.
Her esen rüzgar meltem midir?
Bir gün diğerlerini de hissedersiniz.

Bulut olmadan yağmur yağar mı,
Ateş olmayan yerden duman tüter mi
Bir esinti yoksa savrulur mu
Kuş tüyü kadar hafif de olsa bir şey.

Yalan ise sevgi ve aşk denen gerçek,
Söyleyin kim kimi ne diye sevecek?
Yazılmış onca şiirler, türküler boş ise,
Kimler ne için yazıp- okuyup, söyleyecek.?

Bilirsiniz her bahçede ötmez bülbül,
Girilebilir bahçe, bahçede gül gerek.
Bülbül konmuş ise bir gül dalına,
O dalda sevgi çiçekleri açıyor demek.

Daha ne kadar ömrümüz var sanıyoruz.
Senedini elimize veren mi var?
Hangi gül zamanla solmaz,
Her şeyin bir zamanı/mevsimi var.

Saf saf kapılıp gençlik hayallerine
Kendimizi avutup durmayalım.
Yaklaşıyor gemi, güneş batmak üzere,
Sakın ha! son durağa gece varmayalım.

Çoğumuz iki önemli şeye taparız
önce Allah deriz, sonra da yar.
Her ikisini de tam sevip, saymalı,
Yavaş yavaş uzaklaşmamalıyız.

Sevmeliyiz birbirimizi kırıp üzmeden,
Açık vadeli senedin son işlemine kadar.
Eğer bunları henüz öğrenememiş isek,
Mutlaka yaratılışımızda bir eksiklik var.

04.10.2000