Karınca İle Sohbet Şiiri - Bilgin Çabuk

Yaşlı bir karınca geldi ilk baştan,
Mutfak tezgahının durduğu taştan.
Ona da,nasip oldu yediğim aştan,
Kesmedi sözümü,dinledi beni.

Biraz şikayet ettim,sert geçen kıştan,
Kulağımı tırmalayan üç beş alkıştan.
Hiç cimrilik edermiyim! Döktüğüm yaştan,
Anlattım tüm dertlerimi,anladı beni.

Karınca bu,ne bilsin doludan boştan,
Sızlanır gibi bakan,üzgün bakıştan,
Kal diye yaptığım her yakarıştan,
Yalnızlığıma inandı,tanıdı beni.

Ne dünyadan hayır kaldı,ne arkadaştan,
Ne diyeyim,yalnızım,doğuştan,varoluştan.
Başka ne var yüreğim de,acıdan kahroluştan,
Ben anlatıp ağladıkça,ağladı beni.