Karınca Şiiri - Ufuk Nazım

Duvarlar;
Nasıl anlasın beni.
Ya saatler;
Ağırlığındayken saniyelerin.
Nasıl beklesin beni.
Dört günlük bir dünyada;
Dolu dolu yaşamışken,
Uzaklardan geldi;
Fırtına bulutları.
Darmadağın etti;
Sevda bahçelerini.
Masamda bir kitap;
Uzak soğuk;
Öylesine ağlamaklı.
Lambanın altında;
İnatla yaşayan bir deli.
Değil antenlerinin farkında.
Birazdan ezilecek,
Önce evrimine varıyor,
Şekilleniyor böceğe eriyor.
Kafası;
Kilometrelerce uzakta.
Karınca adımında;
İnatla yürüyor sonuna.
Karınca yürüyordu;
İnatla ezilmeden.
Karınca durmuyordu,
İnatla yürüyordu.
Devler uykudayken,
Karınca yürüyordu.
Karınca varıyordu ezilmeden;
Kendinin farkında,
Bilincinde inadının.
Ve aşılan dağın başında.