Karınca Şiiri - Erdal Arslan (beylikovalı)

Bir yaz günü,huzurla yataktan uyanınca,
Dikkatimi çekiverdi,minicik bir karınca.
Hızlı,hızlı gidiyor,sırtında bir buğday tanesi,
Sanki onu götürünce şenlenecek hanesi.

Şu minik karıncaya biraz bakayım dedim,
İşi gücü bıraktım ve onu inceledim.
Baktım ki,karıncanın ne atı var,ne yatı,
Sırtındaki buğday da,kendisinin dört katı.

Şekline şemaline baksan,çok mu,çok basit,
O minicik ağzından salgılıyor bir asit.
Isırınca acıtıyor bayağı,insanın canını,
Bir kaşıntı sarıyor,vücudun her yanını.

Eline alıp baksan,ne yağı var,ne kanı,
Ama şu minik böcek düşündürür insanı.
Minikliğine bakmaz,hiç durmadan çalışır,
Biz onu hiç görmeyiz,sadece gözümüz alışır.

Trafik yoğunlaştı,yuvaya yaklaşınca,
Doluverdi etrafa,belki onlarca karınca.
Her birinin sırtında değişik,değişik yükler,
Hepsi de bir boydalar,arada yok büyükler.

Tanrım o kadar büyük ki; ol demiş ve oldurmuş,
Bu kadar meziyeti neresine doldurmuş..
Görmesem inanmazdım,karıncadaki güce,
Bir kez daha inandım,Tanrım çok mu,çok yüce…

14.03.2009-Eskişehir.