Karınca Şiiri - Lütfiye Bulhaz Sevinç

“Hu” ya durdu karınca ahir vakitte
Ezel ebed diyenlerin ardından
Bir mezar taşından titreyerek
“Hu” diye zikretti tümsek başımdan

Bir karıncanın “Hu” sesinde inledi
Yer, gök, arşın yedi katı, hep birden
Duyan duydu feryadını titredi
Ağlayışlara boğuldular aşkından

Bir Karınca “Hu” dedi semaya
Sema ses verdi: “de hele derdin ne”
Sensin dedi Ya Hu, sensin bilmedin mi?
“Sendeyim” dedi sema karıncaya

Aşkınla hasretteyim dedi karınca
“Hu” dedikçe doymadığım ismini
Esaret gibi geliyor şu toprak şu dehliz
Koynuna alıp uyut artık bedenimi

Sema “dur” dedi, “şekva mı var sözünde”
“Dünyan hediyemdir demedim mi? ”
“Cennetimde gez dolaş diye vermedim mi? ”
Kırıldı dizleri karıncanın, durdu ağlamaya

Ya Hu dedi, ya bendeysen bunca
Neden bu kadar büyük hasretim
Dünyayı koy sırtıma taşırım da
Boynumu büker deli hasretin

Senden geldim sana yürüyorum
İlle de koynun, ille de sen, Ya Hu
Yanımda yöremde bir dolu karınca
Seni özlüyorum ben Ya Hu

Görmemişken iman ettiğim
Duymamışken sesini bildiğim
Azad et karıncanı dünya telaşından
Bırak huzuruna geleyim Ya Hu…