Karınca Şiiri - Mustafa Kaynak 2

Yolda yürürken,
Hep adımlarıma bakarım,
Sana zarar vermekten,
Her zaman sakınırım.

Gece gündüz demeden,
Bütün gün çalışırsın,
Bilmem ne zaman?
Vakit bulup dinlenirsin.

Kimse önemsemez seni,
Basar geçer üzerinden,
Bir bilseler içindeki cevheri,
Utanırlar seni üzmekten.

Eğer bir kazaya,
Kurban gitmezsen yolda,
Ömrün geçer çalışmakla,
Yaz, bahar, güz aylarca.

Bir toplu iğne kadar,
Küçük bir beynin var,
Ancak yaptığın işler,
Boyunu on kat aşar.

Bir bilseler boyundan,
Ne büyük işler yaptığını,
İnsanlar utanır arkandan,
Seni küçük görmeyi bırakır.

Bilirim, sıcağı seversin,
Benim sevdiğim gibi,
Hayat nerede varsa,
Sen orada gezersin.

İsrafı hiç sevmezsin,
Benim sevmediğim gibi,
Çevreyi silip süpürüp,
Bir anda temizlersin.

Çalışmak akla gelince,
İlk aklıma gelen sensin,
Bilmem bu küçük cüssenle,
Nasıl bu yükün altında devleşirsin?

En az arı kadar,
Belki ondan daha çok,
Gece gündüz çalışırsın,
Bundan hiç şüphem yok!

Ancak bana sorarsan,
Kimin faydası daha çok?
Taraf tutmam, bilirsin,
Ağırlık, arıdan yana daha çok.

Bana sakın küsme!
Sanma arıdan yana oldum,
Bilirsin, ben seninle,
Daha yakın bir dostum.

Varlığın sebepsiz değil,
Bunda vardır bir hikmet,
Sana ağırlığının on katı,
Güç veren kudret,
Bir ince hesap yapmıştır elbet.

Bu kadar küçük olup,
Aciz olmasaydın eğer,
Kim bilir, belki sen de,
Her önüne geleni,
Ezip geçerdin bu sefer.

Arının balı bir mucize,
Aslında hayran olduğum,
Ona bunu yaptıran güçte,
İşte budur bütün mesele,
Sen sakın üzülme!

Mustafa Kaynak