Karınca Şiiri - İbrahim Alagöz

Ne can denilir ne de canan
Her dem hasret ışıkları zikrederken ismini
Kolay mıdır bir karıncayı büyütmek
Eksik olanı şahit göstermek midir o sır
Ölümü bekleyen bir asker
Savaşmayı unutmuş
Gözlerinde korkunun karanlığı
Şafak vakti saçların haykırması gibi sehere
...
...
Pes edememenin zorluğundan ötedir bu
O nasıl bir bağdır ki sahibine isyan eder
Hangi renkler tamamlar onu söyleyin bana
Siyahtan ve karıncadan başka

İşte tan vaktim
Ve işte güneş
İşte o durakta bekleyen leylekler
O güzel leylekler
Bencilliğin cömert korkusu
Ve havada savaş kokusu
Yine çağırıyor gibi kasvetine
Bekliyor yanmayan lüküsler
Ve bekliyor beni yasak meyvalar
Konuşmak, yazmak, okumak ve daha nicesi
Giyiyorum o serin gömleği
Serden geçmenin adıdır aşk
Kalemin ucundaki mürekkep şaha kalkıyor
Ve bir sitem yazgısı dolanıyor boynuma
Taşıyorum bunun taşmaz yükünü
Bağırdan savrulan bir kayanın inlemesi gibi aşk