Karın son dansı Şiiri - Oktay Çekal

Karın son dansı…

Her yer bembeyaz, rüzgâr ceketi giymiş bir beden,
Titreyen ruhunda yaşıyor, karın soğuk dansını,
Tenin tüylerinde; üşümüşlüğün izleri işlenmiş, kaskatı…
Ayaklarda, son takat ışıltısı, sönüyor ıslaklığın gölgesinde…

Hayat sorguluyor; yaşam savaşını, bembeyaz sayfa açarak,
Kayan yüzün gülümsememesi, umudun bitiş sireni gibi,
Sisi yararak uzak noktalara dalıyor, son çırpınışla gözlerinde,
Azmin kızağı kayıyor; pes etmeyen gururun, kandırmacasın da…

Ne kadar sıkı giyinsede, soğuğun yangını işliyor ciğerlerine,
Parmakları kitlenmiş, kar yakar acıları oğulsa da nefesinde,
Göz kırpıyor, kirpiklerinden sarkan donun soğuk yüzü,
Sarkık gövdesi çekilmiş ruhuna, acıyor tüm hücresi…

Tipiye vuruyor, gökyüzünden lapa lapa yağan kar,
Dizlerindeki dermanın, can çekişiyor son kırpıntıları,
Üşümenin dehlizlerine giriyor, kayboluyor karda,
Şuuru soka girmiş, benlik duvarında başlıyor ürperti…

Çözülmeyecek donma yaşıyan, etindeki sızlama,
Duygularıyla gökyüzüne uçuyor, kısık bir ses haykırışında,
Yağan karın rüzgârla birleşen uğultusu, düşüyor çığ gibi,
Baygınlık nöbetlerine giriyor, hayat nefesinde…

Oktay ÇEKAL
02.02.2012-18.00