Karın Sessizliği Şiiri - Yusuf Aktaşçı

Kar yağdığında ve sen gittiğinde sessizliğe bürünmüştü bu şehir
Cam kenarındaki yolcuyum evimin penceresinde
Tarçınlı sahlep yudumluyorum
Bozacılar bile bozamıyor karın sessizliğini
Titremeye başladı sokak lambasının cılız ışıkları
Zihnimin tren yolculuğunda kar manzaraları
Bir köşe başında çarpışmamız
Aynı kitabın ellerimizden kaldırıma savrulması
Yağmurun üşümesi ve karın yağması
Berenin altındaki kızarmış kulaklarının kalp atışlarımı duyması
Köpeklerden önce sokağa ayak izlerimizi bırakmamız
Ulumaları bile bozamıyordu karın sessizliğini
Pekmezle tatlandırmayınca lapalığın tadı ağzımda
Yorulsam da bata çıka yürüyorum karlar ülkesinde
Keşke suya yağmasa kar
Çoraklaşan bağrıma dökülüp, soğursa yalnızlığımın çığlığını
İçimdeki çocuk bile bozamıyor karın sessizliğini
Çığdan çıkmıyorsa bu kordan adam, derdi kardelenidir
Üşüttüren kendisi olsa da yorgan olacak filizlenmemize
Üzerimizde yemlenen ishak kuşu fısıldadı
Kış uykusuna yattığından değilmiş karın sessizliği
Aşk ocağımızı tüttüremediği içinmiş
Titaniğin kemancıları istediği kadar çalsın ısıtamayan şarkılarını
Sadece yüreğimizdeki ateş bastırır karın sessizliğini