Karıma Şiiri - Ercan Sönmez

Hayatımda en çok karımı sevdim ben
Hayatımda en çok karımdan nefret ettim.
Daha birbirimize eş olmayı beceremeden
İki ayrı beden oluverdik.
İki ayrı bedende iki ayrı yürektik.
Uyuşamıyorduk...
Ya da bir yanımız kabullenmişti bunu.

Hayatımda en çok karımı sevdim ben.
Sadece onun için ağladım,
Sadece onun ardından koştum bu kadar,
Elime geçen ise koca bir ayrılık oldu.
Yara ve bere içinde, hastalıklı
Ve bir o kadar da ölmeye hazır bir ayrılık.

Hayatımda en çok karımı sevdim ben,
Hayatımda en çok karımdan nefret ettim.
İnsan ismini bile hatırlamadığı birini
-hatırlamak istemiyorum ismini-
Bu kadar sever mi?
Bir insan bu kadar mı sevildiğini anlamaz,
Tek sorunumuz uyuşamamakken...

Hayatımda en çok karımı sevdim ben.
Taşı sevsem belki yumuşardı,
Ya da yağmuru sevsem dinerdi...
Ayrılırken 'seni seviyorum' bile demedi.
Demek aşk bu kadar gerçekti,
Ve sevmek kolay ayrılık ise ölümdü.
Bu farkı hiç anlamadım...

Hayatımda en çok karımı sevdim ben,
Hayatımda en çok karımdan nefret ettim.
Ayrılmayalım bile diyemedim.
İzin vermedi elinden tutup avaz avaz onu sevmeme.
Boğazıma düğümlenen kelimeler çıkmadı o anda...
Şimdi boğuluyorum yokluğunda,
Öldüğüme üzülmezsin, üzülme!

Hayatımda en çok karımı sevdim ben.
Birine sarıldığımda uyumayı,
Gözlerine baktığımda âşık olmayı
Ve öptüğümde yanmayı onunla öğrendim.
Karımı gerçekten sevdim,
Sevmeyi özledim sonra,
Ağlamayı değil, hep onu istedim.

Hayatımda en çok karımı sevdim ben,
Hayatımda en çok karımdan nefret ettim.
Âşık olmanın yalan olduğunu, yalnız onda fark ettim
Ve ölmeyi inanın ilk kez istedim.
Zaten ruhum yaşamıyor onsuz,
Bedenimin yok olması bir anlam ifade etmez.

Hayatımda en çok karımı sevdim ben.
Ölmeyi ilk kez istedim,
Yok olmayı, yanmayı, parçalanmayı...
Yüreğimin acısını dindirecek her acıyı
İlk kez bu kadar çok istedim.
Ağlamak sulamıyor kalbimdeki çorak toprağı...

Hayatımda en çok karımı sevdim ben,
Hayatımda en çok karımdan nefret ettim.
İntihar etmeyi becerebilsem, yapacaktım,
Ama bu ona acı olurdu
Ya da ben buna inanıyordum.
Ona acı çektirmek hayatımda isteyeceğim son şey,
Ölürken bile bunu istemiyorum Allah'ım...

Hayatımda en çok karımı sevdim ben.
Ölüme giderken vedalaşmayı ilk kez istiyorum.
Sevenim yok!
Yaşamım neden olsun?
Sevmek ve yalan da olsa sevildiğini bilmek güzeldi.
Ama her sevincin bir bedeli olmalıydı
Ve ben o bedeli canımla ödüyorum.

Hayatımda en çok karımı sevdim ben.
Karıcım, seni çok seviyorum...
Vedalaşmaları sevmem bilirsin,
Ölünce mezarıma bir karanfil dikilsin,
Karım sever karanfilleri
Belki ruhum karanfile can verir,
Ve hiç ayrılmam senden...

Hayatımda en çok karımı sevdim ben,
Hayatımda en çok karımdan nefret ettim.
Bütün şiirler yalan oldu bizden kalanda,
Bütün şarkılar masal...
Bir hayatı paylaşmak için çok geç
Ve bir paylaşıma âşık olmak içinse çok erkendi.
Bu kadar beklemişken kaybetmek...
Allah'ım neden ben?
Kaldıramıyorum bu yükü...

Hayatımda en çok karımı sevdim ben.
'ne olursa olsun ayrılmayacaktık'
Ayrıldık galiba, farkında bile olmadan.
Bedenim Allah’ın, ruhum onundu,
Şimdi hesaplaşma zamanı,
Ruhumu da bedenimle yok edebilir miyim?

Hayatımda en çok karımı sevdim ben,
Hayatımda en çok karımdan nefret ettim.
Ne yaşadıysak yaşadık… Bitti... Onu sevdim...
5 yaşını öğrendim,
5 yaşında kocaman bir kız olduğunu öğrendim.
Hayatı öğrendim,
Ve hayattan onun sayesinde nefret ettim...

Hayatımda en çok karımı sevdim ben.
Şimdi gitme zamanı sanırım...
Ellerini, gözlerini, dudaklarını ve tenini unutma zamanı.
Ağlamayı bitirme ve hayatla helalleşme zamanı...
Son sözümü bile söylememe izin vermedin,
Giderken söylüyorum işte,
Seni çok seviyorum,
Seni çok seviyorum,
Senden nefret ediyorum,
Yaşamamın tek nedeni,
Biricik sevgilim,
KARIM...