Kargüzar Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

Kargüzar

Umutsuz bir dehşetle sarıldı bedenim geceye
ağrıyan gözüme koşan ışık parçacıkları.
içim kavruluyor çay gibi demli bir kadına...
geceden tanağarımına aynam olacak dişile...
yataktan çıksada bedenin ısısı ortalığa yayılan
dolgun, yapışkan, körpe kızdan biraz aşırılmış dudaklar
müzik gibi öpse dudaklarımı aynadan daha sihirli
etim tazelense nefesinden yüreğimle birlikte
arsız gece sarmaşığım burnunda açsam, tene...
Soğuğun kokusu yok olsa öpücük koksa yatak...
Ekmekleri denizden söken martılar gibi
söksem ateşini gövdenden doyursam arzumu...
gövdenden iki bulut kümesi mantar gibi çıksa
dudaklarımın nehirce akışına bıraksam dilimi,
Zira yaşamda bir ırmak değilmidir gövden gibi.
Sular karışsa birbirine kıyamet kopsa..
tuzdan yontsam bir heykele dönsen ellerimde...
Sen terledikçe yalasam keçiler gibi doysam
susasam içsem senden, susuzluğumu gidersem
gözlerime baksan yüreğimdeki yarayı görsen.
Yürek yürek atsa kabarsa en kadın yerin
Eğilsek baş koysak ibadete dursak şafağa dek
Dolunay kargüzar olsa destanını yazsa.

02. Ekim 2016