Kargış ve alkış Şiiri - Enver Levent Batur

_ekmeğim oldun
uykusuzluğum tıpkı gölgen gibi tavana çöktüğünde
bak yine uluyor yel evimin çevresinde
hıçkırarak çığlığı camda kırgın ve küskün
sisin büyüyüşü penceremden

bedenim boy veriyor geceye
hohladığım cama adını yazıyorum
geceleri gözleri bağlı kadından ne kadarı kaldı gönlümde
ve delirmemek için saymadım sensiz saniyeleri

ancak kader hiç yorulmadı ve yok olmadı
adalet

bir yığın acılar içinde

_dargınım eriyen ay'a
çünkü yapayalnızım gelecek günde
çaresiz özgürlüğün yitik manzaralarını görmeye geldim
görkemli günbatımının ölümüyle sis bastı geceyi
koyu ve sonsuz

kılıcınla kes cezamı saçlarım önündeyken yargıcın
ben saygısız değil mahvolmuşum
düşlediğim ülkeyi ararken rüyamda
öyle belirgin gördüm ki seni

yollarda artık şimdi ayak seslerin
adalet

ovalarda toplanmış kederler

_kurtuldu
bunu yazan adam
artık derin bir soluk alacağım diyerek tepeye varınca
kendine gelmek için titreyerek
az önce durdurdu yaşamı

gökyüzünü değiştirmek andıyla
sıcacık kanını sakladı bedeninde
artık apaçık bağrından
özgürlük karışıyor rüzgara

son sözleri
adalet

ve ovaların sonsuz ufukları boyunca