Kargış Şiiri - Furkan Enes Abça

Herkesin derdine merhem olan ben
Kendi kendime nâmahremdim herhâl
İçimden kan ağlayıp dışarıya gülerken
Gaddar bir intihârı arzuluyordum derhâl

Kulaklarımda çınlıyordu hüznün iniltisi
Geçmiş değildi derdim, ağlıyordum yarına
Can çekişen vicdanımın başındaki iblisi
Geberteceğim, girmeyecek kimsenin aklına

Kayboluyorum hâtıraların sırlı labirentinde
Ve ben diyorum, hep haksızlığa uğradım
Hep kaybeden taraf oldum kendi düşülkemde
Bu yüzdendir ya her gece tanrıyı kargıdım

Nice savaşlar verdim kara bahtımla
Her seferinde yenildim, alışılagelindiği üzere
Özbeöz halkım isyân etti, battım tahtımla
Kudsî değerlerime külliyen küfrettim ezbere

Bu gaklamalar nerden geliyor nereye gidiyordu
Hangi leşin etrafında tavâf ediyordum ısrarla
Ömrüm bir hiçin uğruna çürüyor, bitiyordu
Ekmeğe muhtâçken azıyordum esrârla

Ve her mukaddimenin son cümlesindeki gibi
Ben ebediyen ne gevelediğimi bilmesem de
Bi' hayli fâni şu ömrümdeki ezelî hasretimi
Artık biliyorum; bağırın, haykırın: intikâm bee!