Kare Taşlarım Şiiri - Ali Ağır

Ne kadarda mahcup bir biçimde uzanmış yollara.
Üstünden geçenler varda, altında yatanlar yok mu?
Yok mu? Uzunca bir kaldırım boyunca ağlayanlar.
Seslerin yalnızca üzülüp kırılınca duyulanlar.?

Haykırır bazen ansızın bir şimşekle,
Soğuk, çok soğuk, hemde çok soğuk, bu gece.
Gözlerim yol boyunca uzayan ağlayanları izlemekte.
Haykırmakta yüreğim soğuk neden, bu kadar soğuk diye?

Bir sabaha uyanır benim karetaşlarım, yoldaşlarım.
Parıldar üstünde bütün geceden kalma ağlaşmalar.
Dökülür belki damla damla akar kızın eteklerine.
Oda rahat durur mu? Sinirlenip basar benim yoldaşlarım üstüne.

Vay benim dertli kardeşlerim, sırdaşlarım.
Nedir lisaniniz ebedi perişanlarım?
Yok mu sizide seven hanım hanımcık biri?

Boşverin siz üzülmeyin, bilmezler, anlamazlar.

Şu an üstümüzden geçip yüzümüze bakmayanlar.
Ölünce bir garip karetaşına muhtaç olurlar.