Kardeşlik Şiiri - Memik Kömekçi

Beraber doğmuştuk.Belki aynı gün,aynı saat.
Adımızı değişik koydular, Ahmet, Mehmet vs.
Farklılık o an başlamıştı, farkında olmadan.
Ben suskun, o afacandı.
Tertemizdi yüreğimiz.
Beraber oynardık her zaman.
Kardeşin derlerdi, inanırdım.
Bir an onsuz olamazdım.
Büyüdük biraz bu havada.
Derken bulutlandı gökyüzü.
Gölgesi düştü bulutların.
Bulutlar acımasız, bulutlar karanlık.
Kaybettik birbirimizi. Aradık uzun süre.
Tükenip gitti umutlar .
Kardeşlik yok oldu karanlıkta.
Doğacak güneşi bekledik bir zaman.
Uzaktan esen rüzgarı.
Çok uzun zaman geçti aradan.
Güneş doğmuştu doğmasına ama,
Dağılmıyordu bulutlar bir türlü.
Derken sert esen rüzgarda dağıldı bulutlar.
Gelmemişti tükenip giden umutlar.
Oturup bekledik bir zaman.
Bir anlam veremiyorduk.
Nerede hata yapmıştık?
Derken tartışmaya başladık.
Yok sen, . Yok ben diye.
Tekme tokat girdik birbirimize.
Kafa göz kırdık, yaralandık.
Kanlar aktı yüreğimizde.
Oturup ağladık , uzun süre.
Acıdık halimize.
Geçmişi özlüyorduk her ikimizde.
Belli etmiyorduk birbirimize.
Yakalamıştık tükenip giden umudu.
Kimse üstlenmiyordu kara bulutu.
Güneş, ay ve yıldızlar koştu imdadımıza.
Aydınlık günleri müjdelediler bize.
Rüzgarlar dağıtıyordu bulutları artık.
Derken hışımla gelen rüzgar da dinmişti.
Güllük gülistanlıktı her yer.
Gelmişti geçen zaman.
Tokalaşıp, sarılıp koklaştık. Kenetlendik adeta.
El ele verdik, bir daha kopmamak üzere.
Bulutların karanlığında kaybolmadık bir daha.

MEMİK KÖMEKÇİ
07/10/2004 (Kilis)