Kardeşlik Şiiri - Önder Gül

MİSAK-I EZEL veya KARDEŞLİK
Alem-i Ervahta Alemlerin Rabbinin “Ekestü birabbiküm” sualine “Bela” diyerek cevap vermiştik. En büyük kardeşliğin oluşmaya başladığı Medine de “Muhakkak ki Mü’minler kardeştir.” Evrensel Rabbani bildirisine de “Kıyamete kadar tüm Mü’minler kardeştir.” diye yine söz vermiştik. Tüm Müslümanlar olarak biz bir vücudun azaları gibi olacak birbirimizin dertleriyle dertlenip sevinçlerimizi birlikte paylaşacaktık. Oysaki şimdi biz Müslümanlar öyle bir eğildik ve öyle bir eğrildik ki deve misalinde olduğu gibi doğru hiçbir yerimiz kalmadı.
Irak ta, Filistin de, Lübnan da ve diğer kan ağlayan coğrafyalarda çocukların, anaların, yaşlıların Allah’a iman ettikleri için imanlarını canlarıyla, mallarıyla yaşayarak şehid olduklarını gördüğümüzde bile televizyonlarımızdaki bu haberlere iyi seyirler mülahazasıyla devam ediyoruz. Verdiğimiz sözlerden uzak kalmamız hasebiyle kalplerimiz mühürlendi, gözlerimize perdeler indi, kulaklarımız sağır kılındı.
Alemlerin Rabbi Nisa 75’ den başlayarak verdiğimiz sözü bizlere bir kez daha hatırlatıp, televizyonlarınızda, gazetelerinizde gördüğünüz masum çocukların, annelerin ve yaşlıların topların, tankların, buldozerlerin karşısında vücutları tanınmayacak derecede paramparça katledildiklerini gördüğünüz halde ve onların sizlerden yardım istemelerine karşın siz kime kullukta bulunuyor ve neyi bekliyorsunuz? diyor.
Bakara 249’ dan itibaren Talut’un Calut ordusu karşısında uyarıları dinlemeyen çoğunluk bir grup “bizim onlara karşı koyma gücümüz yok demelerine karşın Allah’a kavuşacaklarını uman az bir topluluk; Nice küçük topluluk büyük topluluklara karşı Allah’ın izniyle galip gelmiştir…” demişlerdi.
Yanakları, saçları, gözleri, küçücük dilleri, ağızları yanmış, elleri paramparça olmuş ve topların, betonların buldozerlerin altında kalmış çocukların karşısında hala kanepelerimize uzanıp Coca-Colamızı gülerek eğlenerek yudumlayabiliyorsak yazıklar olsun bize, yazıklar olsun bizim Müslümanlığımıza…
Alemlerin Rabbi olan Allah; Kur’an da Nemrutlara, Fil ordularına karşı bir kuşun çalışmasını örnek vererek siz yardım etmeseniz bile biz bu dini başkaların eliyle de olsa kıyamete kadar dünyada baki kılarız mesajına karşı bizler hala işimiz, aşımız, eşimiz vs. mülahazalarıyla dünyaya dalıp Allah’ı unutuyorsak yine buna benzer şekillerde bu din baki kalacaktır.
Müslüman coğrafyasındaki olaylara karşı duyarsız kalınması herhalde Müslüman kardeşlerimizin Yaratıcı tarafından kendisine verilmiş ve miktarını, ne zaman biteceğini bilemediği bir ömür sermayesini bilmiyor olduklarını gösteriyor. İnsan düşündüğü kadar güçlü, inandığı değerler kadar değerlidir. Alemlerin Rabbinden ders almayanlar veya onun düşünmesini istediği gibi düşünmeyenler ve yaşamayanlar televizyonlarındaki ve gazetelerindeki gördükleri katliam bataklığının içine düşmeye mahkum olurlar. Biz Müslümanlar Allah’ın dinine yardım etmesek de Allah bu dini kıyamete kadar baki kılacaktır ve bizlere bu dine sahip çıkmamamızın bedelini soracaktır.
Gelin zamanın Calut'ları karşısında Davutlar olalım ya da Nemrutlara ve Fil orduları karşılarındaki kuşlar gibi olalım. “Ben Lübnan’ım,” diye haykıralım zamanın Firavunlarına, Nemrutlarına ve Fil ordularına! Evlerimizin duvarlarına Beyrut fotoğrafları asalım, yüreklerimizin gönderine Lübnan bayraklarını asalım, gelin Ey İslam coğrafyası! bu acılar dinene kadar bari gece namazına kalkıp secdelerimizde ve dualarımızda Alemlerin Rabbine “Ben Lübnan’ım Allah’ım! Yaktırma, yıktırma, kafirler topluluğu karşısında bana yardım et Allah’ım! Zamanın Calut ordusu karşısında bizi galip kıl! ...diyelim.