Kardeşliğin Destanı Şiiri - Yahya Aygün

Bütün mü’minler kardeştir dedi,Rabbü’l alemin,
Kardeşlerim diye seslendi Muhammedü’l Emin.
Çocukları değil miyiz hepimiz Adem ile Havva’nın?
Sulh yaraşır arasına, kavga değil, kardeşlerin.

Ne güçlü bağdır ki mü’minleri kardeş yapan,
Düştüğünde, tanımasa da elini tutup kaldıran.
Açken dünyada bir kardeşi tok uyuyamayan,
Ana baba değil asıl bağlayan, işte bu iman!

Ensar ve Muhacirdir kardeşliğin destanını yazan,
Bir yudum ekmeğini bile kardeşiyle paylaşan.
Kardeşiyle mutlu olup gülen, onunla ağlayan,
Övmüştü onları Allah, sarmıştı ayetleriyle Kur’an.

Geçmişle övünmeye ara verip, bir de bugüne bakalım;
Düşmüşse kendi düşmüş, biz niye tutup kaldıralım?
Çullanmış sırtlanlar, der ; bir parça da biz koparalım,
İflas etmiş insanlık, varıp birazda biz yağmalayalım…

Kaçıyor insanlık ardına bile bakmadan, vicdanlardan!
Susuz ölse kardeşi, bir yudum su vermez kuyudan!
Kıyamet mi yoksa bu, kaçıyor evlat ana babadan?
Merhameti öğrenme vakti gelmiş, hayvanlardan!

İman yoksa eğer, evlat rahatsız olur ana babadan,
Tufan değil, imansızlıktı Nuh’u evladından ayıran.
Kardeşliktir kanayan yaralarımızı saracak olan,
İmandır,kardeşliği alıp, nurdan minberlere çıkaran.