Kardeşliğe Dair Şiiri - Aydın Kansıray

Duru bir sevdaydı bizimkisi
Sevgiyle durulanmıştı
Aşkla süslenip
Sadakatle beslenmişti
Zamanla değil inançla büyümüştü
Ve kavgayla, harple yayılmıştı.
Yürekten yüreğe dolaşıp renk renk çoğalmıştı.
Simgelerle degil isimlerle anlatılmıştı
Arap kızı Sena olmuştu
Kürt kızı Xezal olmuştu
Türk kızı ceylan olmuştu
Kavga, sevda ve aşk kardeşliğinde,
Ölümüne bir dava olmuştu.

Sonra ne olduysa oldu, kimse analamadan;
Ağaç gövdesine giren kurtlar gibi
Kalleşlik ve ihanet giriverdi,
Sena’ nın Xezal’ın Ceylan’nın sevdasına
İhanet oldu durup dururken
Kırıldı kolu kanadı inancın
Ve renkler tek tek karanlığa gömüldü
Aşka kelepçe vurulmuştu
Sadakatin coğrafyası değişmişti
Dile kelepçe,
Düşünceye prangalar vurulmuştu
İnsanlık dört duvar gölgesinde
Boynu bükük kalmişti.

Bize kalan neydi;
İhanetlerin çizdiği suratlarla
Gül yüzlü dedelerimizin bize,
Anlatmaya utandıkları hatıralarıydı.
Biz tarihinden habersiz nesil
Biz sadakat susuzluğunda
İhanete doymuş yüreklerimiz,
Tek başına bir aşk yolunda.

Bırakın ayrılığı kulak verin bana,
Ne diyorsam kahrımdan, inanın bana,
Memeye yumulmuş bebek gibi
Yumulun insanlığa, kardeşliğe dostluğa
El uzatın bana, atmayın beni karanlığa
Ben ki Xezal a vurulmuşum,
Ben ki ceylanın hasreti ile yorulmuşum
Ve ben ki Sena‘nın gözlerinde yoğrulmuşum...