Kardeşime Şiiri - Mustafa Sevimli

Can kardeşim...
Canım kardeşim...
Canıma can kardeşim...
Senin için kalemi elime almak,
Senin için düşüncelerimi yormak,
Senin için duygularımı şahlandırmak...
Hani sen bunu bilmesen de,
İnan mutlu ediyor beni...
Çünkü sen benin canımdın...
Sen benim canımsın...

Can kardeşim...
Yüzünü görmeyeli,
Sesini duymayalı,
Bir hayli zaman oldu...
Aksam güneş batınca,
Sen doğarsın düşünceme...
Kim bilir su an ne yapıyorsundur?...
Belki kaldırımları tepeliyorsundur...
Belki oturmuşsundur yarenlerle,
Çayı yudumluyorsundur...
Bir de koyu sohbet...
Belki bir derdin vardır,
Onulmaz mı onulmaz...
Belki sen de benim gibi,
Başın iki elinin arasında,
Kim bilir nerelerdesin?
Kim bilir ne haldesin?...

Can kardeşim...
Bilmiyorum,
Benim seni düşündüğüm kadar,
Sen beni düşünür müsün?...
Düşünmezsin elbet,
Düşünemezsin...
Çünkü düşünecek o kadar şey var ki,
Düşündürecek o kadar şey...
Ama unutmamışsındır elbet...
Unutamamışsındır...
Öyle ya,
Unutulmamalı dostlar...
Hani beni unutsan da,
Kendini unutma...
Kendini unutmadığın zaman,
Beni de unutmazsın elbet...
Unutmazsın...

Can kardeşim...
Seni o kadar özlemişim ki...
Bilir misin dostum, bu hasret
Her aksam oturur yüreğime,
Eski bir hançer gibi,
Paslı bir hançer gibi...
Ah!... sana bir sarılabilsem...
Kardeşim... diyebilsem...
Riyasız, menfaatsiz,
İçimden geldiğince...
Yüreğimi alsam avucuma,
Ve sana sunsam...
Yüreğini verirsin değil mi?...
Esirgemezsin, değil mi?...
Esirgemezsin, bilirim...
Çünkü sen, benim kardeşimsim...
Benim kardeşim...

Can kardeşim...
Bak iste,
Yine düşüncelerim kilitlendi,
Yine duygularım pörsüdü...
Hâlbuki ben senin için,
Yüreğimi dökecektim...
Sevgimi paylaşacaktım...
Hasret giderecektim...
Seni sevdiğimi söyleyecektim...
Bu kadar çabuk bitmemeliydi,
Bu kadar çabuk ayrılmamalıydık...
Ama gel gör ki zindan burası!
Yine yaptı yapacağını!
Ansızın girdi aramıza,
Daha doya doya sarılamadan,
Kokunu içime sindiremeden,
Elveda, bile diyemeden...
Bir bıçak gibi
Giriverdi aramıza!...

Söz ver bana kardeşim...
Kavuşmak için yılmayacağız,
Engel tanımayacağız, değil mi?...
Söz ver bana...
Söz mü?...
O halde bekle beni,
Yemyeşil ağaçlarında
Cıvıl cıvıl kuşların öttüğü...
Güzelim çimenlerinde
Kuzuların meleştiği...
Billur ırmaklarında
Balıkların özgürce yüzdüğü...
Özgürce yasayabileceğimiz,
Korkunun ve hüznün olmadığı,
Çilelerin, dertlerin son bulduğu...
Aramıza zindanların giremeyeceği...
Düşüncelerimizin yolunu kaybetmediği,
Duygularımızın doyuma ulaştığı,
O has bahçelerde...
Selamet yurdunda,
Bekle beni...
Unutma söz verdin...
Bak, ben yola koyuldum bile,
Sabırsızlıkla ilerliyorum...
Büyük bir sabırla...
Sakin seni alıkoymasınlar!...
Unutma...
Söz verdin bana!...
Unutma...
Seni bekleyeceğim...
O, ırmağın kıyısındaki,
O, nar ağacının altında...

Daha, çok şey anlatacaktın sana...
Daha çok sevgi sunacaktım sana...
Hepsini o bahçeye bıraktım...
Yani başında ırmağın şırıltısıyla,
Dallarında kuşların sakırtısıyla,
O, nar ağacının altına...
15.10.2000