Kardeşim (söyleşi) Şiiri - Samet Kalabak

KARDEŞİM

+Kardeşim, yine efkârlısın, yine, yine aynı mesele mi?
+Hani dün, dün birinden bahsetmiştin, ne oldu?
+Yine mi eski defterleri açtın?

-Bilmem ki neyin nesidir bu çelişki.
-Hiçbir şeyi tam yapamaz oldum.
-Bir yanım nefret ediyor, öteki yanım sev diyor.
-Dilim sevmekle sövmek arasında gidip gelirken,
-Bir bakmışım, sayfa, sayfa yazmışım...

-He? Bir şey demene gerek yok, teselliye de ihtiyacım yok.
-Sen dinle yeter. Ha bir de doldur şu kadehi, bu gece sarhoş olasım var!

+Ben dinlerim kardeşim, dinlerim de, sen bir gün o'na okut o kahır mektuplarını, gözyaşlarını bulsun, boğulsun diye. Az da olsa o da tatsın aynı acıyı.

-Kıyamam ki...

+Bak, yüreğinin gökyüzünden akan yaşlarla besliyorsun o'na aç dudaklarını.
O ne yapıyor? Başkasını seviyor... Değiyor mu?

-Yokluğunun soğukluğu ölüm gibi sararken bedenimi, hasreti ruhumu çekiştiriyor...
-Kaldıramadım başımı gözlerinin kıblesinden, hala o'nun için atıyor bu kalp,
-Meğer o benim son ibadetimmiş...

-Ha bir de bazen kızıyorum şu şairlere;
hepsi bir olmuş o'nu yazıyor, gel de kıskanma!!! Gel de çıldırma!!!
-Sadece şairiyle kalsa iyi de, şarkıcılar da hep aynı, onlar da hep bir ağızdan, koro halinde o'nu anlatıyorlar, gel de içme!!! Gel de söylenme!!!

-Belki başka biriyle son bulacak hikâyesi ama yine aynı hikâye gün gelecek yeniden kaldığı yerden devam edecek...

+Aşk da yorulur be kardeşim, bırak biraz mola ver, hadi gel, memleket manzarasını başka biri izlesin. Biz başka tablonun renklerine karışalım... Üzme kendini daha fazla.

- pekâlâ, ama kalkmadan önce, son kadehimi vurmadan o’na yazdığım kısa bir şiirimi okuyayım sana kardeşim. Sen dinle bari piç kalmasın şiirim hayallerim gibi.

Ensemden üflüyor sonbahar, üşüyorum.
Ölümler soğuk, sessiz.
Ayrılık tabut, merhum şahsım.
Utanmadan bir de bana taşıt, ne demek.
Zaten içmeye mazeret lazımdı.
Mezem beyin salatası.
Seni düşünürüm, seni düşürürüm gözümden.
Pat! Yerdesin!…
Bu kadeh senin şerefsizliğine, benim yenilgime.
Ziyade olsun.

SAMET KALABAK