Kardeşim Şiiri - Şenol Özcan

Kardeşim

Kuytu karanlık,
çocukluğumuzun zulasında
ellerimizde yaktığımız kibrit çöpleri
gözlerimizin gülüşünü ateşliyordu.

Asla geri dönemeyeceğimiz günlerimizin farkına varırcasına
hüznümüzü, gözlerimizdeki gülüşün ardına saklıyorduk.

Kardeşim, gün olacak ki
dünyanın kalbi de
insanlığın kalbi gibi buzlaşacak.

Sakinliğini koruyacaksın yüreğinin,
hüviyetini terk etmeden insan yanının,
içindeki sevinçleri gizlemeden
sarılacaksın taa çocukluğundan kalan huzurunla
bir sevgili insanın boynuna…