Kardeşim Şiiri - Şenol Özcan

kuytu karanlık
çocukluğumuzun zulasında
ellerimizde yaktığımız kibrit çöpleri
gözlerimizin gülüşünü ateşliyordu.

asla geri dönemeyeceğimiz günlerimizin farkına varırcasına
hüznümüzü gözlerimizdeki gülüşün ardına saklıyorduk.

kardeşim gün olacakki
dünyanın kalbide
insanlığın kalbi gibi buz laşacak

sakinliğini koruyacaksın yüreğinin
hüviyetini terketmeden insan yanının
içindeki sevinçleri gizlemeden
sarılacaksın taa çocukluğundan kalan huzurunla
bir sevgili insanın boynuna...