Kardeşçe büyüyebileceğimiz bir yer var m ...

Bir çocuk anımsıyorum. Doğuda. Hani birçoğunuzun sevmediği yerde...
Hani her çocuk gibi oradakilerinde, nerede doğacaklarını seçemedikleri bir yerde. Belki Diyarbakır, belki Kars, belki Hakkari. Herneyse...

Bir soru anımsıyorum. Doğuda. Hani birçoğumuz gibi, orada büyüyen çocuklarında sahip olmak istedikleri oyuncaklara sahip olamadıkları biryerde... Baba ‘’ mayın nasıl dünyaya gelir’’ diye soruyorlar. Tıpkı bizim ‘’baba ben nasıl dünyaya geldim’’ sorularımızdaki aynı masum ifade ile...

Oysa ki; hepimiz aynı halayın birer zılgıtlarıydık. Ölümüde vardı bu dünyanın, gördüm. Türk’te de,Kürtt’e de, Çerkez’de de, Gavur’da da gördüm... Hepsinde aynı acı.. Sadece lisanlar değişik. Sadece yazılışları değişik. Sadece sesleri değişik. Ama aynı acı... İnsanız biz! Gözlerimizin renkleri farkı sadece, oysa ki; gözyaşlarımızn rengi aynı...

Hani bu ayak basmaya korktuğunuz yerler varya, ben orada büyüdüm. Orada doğdum. Siz trafik gürültüsünden şikayetçiydiniz, ben ise bomba seslerinden. O kadar yalnız koydunuz ki bizi, gelen düşmanlara bile Tanrı misafiri gözüyle baktık...

Sadece burada değil, başka yerlerde de barındırmadınız. Doğma büyüme İstanbul’luda olsak, koymadınız İstanbul’ca yaşayalım. Ne kadar düzgün de olsa lisanımız, hep kimliğimizin arkasında yazan o memelekete baktınız. Yeri geldi kız vermediniz. Yeri geldi iş vermediğiniz. Yeri geldi ev vermediniz. Oysa ki; hepimiz aynı vatanın evlatlarıydık... Biz de seksenbir ilin bir parçasındandık...

Diyarbakır’ı hiç sevmediniz, ama karpuzundan asla vazgeçemediniz. Kars’ı hiç sevmediniz; ama kaşar peynirinden, balından asla vazgeçemediniz. Bizim tıpkı insanca yaşamayı istemekten vazgeçemediğimiz gibi. Türkü söylemekten, halay çekmekten vazgeçemediğimiz gibi....

Bir soru anımsıyorum. Doğuda. Hani o hepinizin unuttuğu... Belki Hakkari, Belki bitlis, Belki de çok uzakta Filistin’lı bir çocuğun sorduğu bir soruyu....

Kardeşçe büyüyebileceğimiz biryer var mı bildiğin?