Kardeş KAVGASI Şiiri - Ersal Özkan

Yetmişli yıllara tanıklık edenler
hiç bir şeyden yorulmadı,
kavgalardan yorulduğu kadar.
Önceleri masum kavgalarımız vardı,
Mahallemizin kızlarını koruma adına.
Sonra biz büyüdük, kızlar büyüdü,
Sevdalandık.
Koruduğumuz kızlar için birbirimizle kavga eder olmuştuk.
Dilinde “çırpınırdı karedeniz türküsü”
Ülkü adında nazlı geline sevdalananlar,
Kızılelma sancılar biriktirirken bağırlarında
Dilinde “ karlı kayın türküsü”
Üçüncü sınıf olmaya inat,
Mülteci sevda sürgünü, yüzler
Devrim koymuşlardı sevgilinin adını.
Lakin hepimizin ortak aşkı
vatan adını verdiğimiz,
melek soylu, huri kokulu, kızdı.
Hepimiz kendi düşüncesine,
köle olacak bir vatan özleminde,
uğrunda ölüyor, öldürüyorduk.
Aylardan Eylül!
Mevsim sonbahar hüznünü avuçlarımıza,
demir soğukluğunda ayrılık olarak sunarken,
mahallenin sevdalı çocuklarının yolları
Mahpushaneye açılıyordu.
Uğrunda kavga ettiğimiz “vatan” ise
Amerikalı gençle nikâhlanmış
sabaha karşı sessizce gidiyordu.
Henüz, horozlar uyanmadan,
çiğ düşmeden kaçarcasına bir gidişti bu.
Hücremin kapıları, işkenceye açılırken
Acıyarak baktı gardiyan yüzümüze
Titreyen sesi karıştı nemli binaya
“Uğrunda öldüğünüz vatan gitti.”
Biz yorgun düştükçe kavgalardan
Haince çaldılar düşlerimizi
İçten bu milleti parçalamanın
Melhuz olduğunu düşman ezberledikçe, biz unuttuk.
Mankurtlaşmış, boş gözlerle baktık
Heyulâlar böldü uykularımızı, gölgemizden korktuk
Önce dilimizden, sonra dinimizden utandık
Kirli yüzler konuştukça bizler sustuk
Susturulduk!
Billâhi çok tarih yazdık ama tarihten hiç ders almadık.