Toprağa düştü tohum, canda umut misali,
Sabredip bekleyecek gökyüzüyle visali.
Toprağa düştü tohum: umutlu, mahzun, ürkek...
Bir bahar sabahında visali özleyerek...
Topak ana şefkatle kuşattı yavrusunu,
Esirgedi, besledi körpecik kuzusunu.
Toprak ana şefkatli, merhametli, sevecen,
Tohumsa kıpır kıpır henüz zamanı varken...
Toprak karla örtülü; bembeyaz, durgun, sessiz,
Yüzünde tek nefes yok, sanki âlem kimsesiz...
Toprak karla örtülü, örtülü bütün sırlar,
Kökler, tohumlar, canlar, uykuda anasırlar...
Uykuda toprak, sema; uykuda bütün evren,
Bu beyaz sessizlikte kıpır kıpır kardelen.
Uykuda toprak, sema; kardelen uyanıyor,
O bembeyaz örtüyü gül bahçesi sanıyor.
Kardelen ürkek, nazlı, kaldırıyor başını,
Arıyor ötelerde kalmış arkadaşını...
Kardelen ürkek, nazlı, tanımıyor dünyayı,
Bugünü, geleceği; karanlığı, ferdayı...
Bilmez ki, hoyrat eller eziverir başını.
Görmez puslu gönüller gözlerinde yaşını...
Bilmez ki poyraz eser, yağmur yağar, sel olur
Bembeyaz kar örtüsü bir anda ecel olur...
Kardelen, pırıl pırıl yüreklere eş gelir,
Kelebek kadar narin canlara kardeş gelir...
Kardelen, ümit dolu ruhların habercisi,
Hasretin, ümitlerin gözlerdeki incisi.
Gün olur, güneş yakar, kardelen boyun büker.
Kapanan gözlerinden, belki kanlı yaş döker.
Gün dolanıp yakıyor, yağmur selle çağlıyor,
Duyun gönül dostları, kardelenler ağlıyor...
Kayıt Tarihi : 6.6.2007 16:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kardelen, bana, umutla geldikleri dünyada, vakitsiz örselenen, acı çeken, sömürülen, savaş yorgunu, açlık yorgunu Hırsların, acımasızlıkların, karanlık emellerin vurgunu gül yüzlü çocukları hatırlatıyor. Kardelenleri her gördüğümde, hayran oluyorum, yüreğim titriyor.
herzaman ruhunda açması dileğiyle
saygılar
Benimde yüreğimi titretti şiiriniz...
TÜM YORUMLAR (3)