Umutların tükendiği anlarda, yalnızsındır ya bazen,
Bomboştur bozkır, sessiz, uçsuz ve bucaksız.
Sanki mevsimde kıştır, soğuktan her yanın donar,
Korkarsın, sanırsın ki bu sürecek sonsuza kadar.
İşte böyle yaşarsın, umutsuzken çaresizliğini,
Çıkaramaz kimse seni, bu buz gibi soğuk boşluktan.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta