Kardelenler Şiiri - Aykut Sevinç

Umutların tükendiği anlarda, yalnızsındır ya bazen,
Bomboştur bozkır, sessiz, uçsuz ve bucaksız.
Sanki mevsimde kıştır, soğuktan her yanın donar,
Korkarsın, sanırsın ki bu sürecek sonsuza kadar.

İşte böyle yaşarsın, umutsuzken çaresizliğini,
Çıkaramaz kimse seni, bu buz gibi soğuk boşluktan.
Bir umuttur beklediğin, sıcacık içini ısıtacak,
Seni çok mutlu edip, canına can katacak.

Öylece dalıp gidersin, bembeyaz kar örtüsüne,
Kıpırdanır, zorlanarak karın o üst yüzeyi.
Anlamazsın önce, dersin “bu hareket neden? ”,
Sonra görürsün ki, güneşine kavuşuyor KARDELEN.

Küçücük bir çiçektir, karlara inat o da bembeyaz,
Yılmaz hiçbir zorluktan, uzatır incecik boynunu.
Birden hava ısınır, ulaşınca o güneşine,
O an kaplar içini, huzur, mutluluk ve neşe.

İşte dostlar, iyi bakın, göreceksiniz kardelenlerinizi,
İçinizi ısıtıp, umutsuzluktan kurtaracaklardır sizi.
Benim hikâyemin yaşandığı yer, sevgi evi İREM,
Kardelenlerim ise sevgili Sinem ve Gizem.