Kardelenin Vedası Şiiri - Ünal Burak Şanlı

Kardelenin Vedası

Sen aldın bavulunu, uzaklaştın,
Ben aldım sevda yükünü, çok yoruldum.
Sen açarsın karda kışta, kardelen gibi,
Yüreğinde bahar, gözlerinde ışık,
Ben açamam bu perişan yolda,
Buz tutmuş umutlarım, solmuş bir gül gibi.

Bu nasıl vedadır, anlamadım,
Durdum, duruldum, sessizce kırıldım.
Rüzgâr uğulduyor şimdi sensiz,
Yolların izi silinmiş,
Ama kalbimde bir yara,
Kapanmaz, derinleşir her kış.

Sen yürürsün, belki yeni ufuklara,
Ben kalırım, eski bir şarkının nakaratında.
Kardelen gibi, belki bir gün,
Toprak bile donmuşken,
Ben de açarım, belki bir baharda,
Ama şimdi değil, şimdi yalnızlıkta.

Acılar düşer yüreğe, ağır bir yük gibi,
Ayrılık öğretir, yalnızlık büyütür, sessizce.
Sen açarsın karda kışta,
Ben beklerim, belki bir gün,
Bir umutla, bir mucizeyle,
Yeniden birleşiriz,
Belki bir baharda.