Kardelenin öyküsü

yüce dağların,başı dumanlı zirvelerinde,
hep kış günü açan çiçekti,
kardelen,
minnacık,küçücük ama,
çok hoştu kardelen
o kısacık yaşamında
ufacık yüreği
sevgi doluydu,umut doluydui
düşlerdi hep güneşleri,
ayları,başka,başka dünyaları
ve de en önemlisi, insanları
birgün, hiç ummadığı anda,
karşılaştı onlarla.
geçen kıştı galiba,
gördükleri için annesi ona,
avcı onlar,cesur olurlar,
ama başka canlara kıyarlar.
gösterme sakın kendini,
kolla cılız bedenini
koparır biri aniden,
ayırır seni benden demişti.
annesinin sözleri,kardelenin
kamçıladı merakını,
gözetledi gizlice,
ne hoştu onlar,annesi
yanılıyor olmalıydı,
sarışın bir adam vardı,
güneş gibi gözleri,masmavi,
tam önünde konuştular
seneye kışa da gelelim diye.
azdaha yakalanıyordu,
zor saklandı.
gitti adamlar,
dağlar dahada bir soğudu,
güneş ısıtmadı birdaha kardeleni.
geçti açma mevsimi
bahar geldi,yaz geldi,
güz geldi.
erkenden yatmıştı kardelen,
kış uykusuna.
çabucak büyüyüp güçlenecekti
kar yağdığında ilk o, merhaba,
diyecekti zirvelere.
beklenen gün geldi.
düştü ilk kar,
dağlara yamaçlara,
rüzğar,bora,fırtına
el koymuştu tüm dağlara,
buna rağmen kardelen umutlu,
kardelen sevinçli.
bekliyor günlerdir,
geçen kışa nazaran,
daha boylu daha güçlü
gördü aniden birgün,
sarışın avcısını
yüreği çarptı,kuş misali
tüm gücüyle,dikkatini çekmeğe çalıştı.
avcı . aman Allahım
bu ne güzel çiçek bu mevsimde dedi,
kopardı aniden kardeleni,
aldı ellerine baktı,
bu sırada uçan bir kuş,
çekince tüm dikkatini avcının,
attı kardeleni yere,
uzandı tüfeğine...BAMMMM..
karlar kuşun kanı ile kızarmış utanmıştı.
bir damla kan kardelene de sıçramıştı.
beneklenen kardelen,
ağladı kederinden
sıcak gözyaşları eritti bir miktar karı.
kardelen karı delmişti delmesine
ama kaderi yenememişti.
zavallı küçük kardelen
ahhh kardelen,vah kardelen
daha ilk açımında ölmüştü,
ölümü görüp sevgiyi bilemeden...

GÜLEN