Kardelenim Şiiri - İzzet Demir

Kardelenim! Bir bilinmezim ben, kendimce;
Bilinmez bende, çok uzun, ömür bir hece …
Anlamaz belki de! Anlayamaz herkes ya da hiç kimse
Fark etmez! Ettiğimde; kıymet bilmez! Zaman bende bir bilmece.
Kimsesizin kimsesi misali; Kimini yaşatır da! Kimine eceldir.
Gün! Birlikte. Bir de! ıssız, yalnız Gece

Kardelenim, aşk gibiyim. Sanki; karın tortusundan çıkana kadar.
Bir bakmışsın! Solmuş. Ezilir gider kaldırımlarda...Yıllar saniye kadar…
Suya susamış. Eceli pusuda bekler, o damla gelene kadar.
Sen kıyamazsın da belki; kıyılır, yaban ellerde…
Hayat nedir! Yaşamaksa! Bitti. Onu da diyene kadar.

Kardelenim ben. Bir gün gibi, bir ömür geçer.
Ömür bir günse bile! Güzel geçer.
Onca ömür! Bir gündür geçer gider.
Bu zalim dünya belki bir gün beni seçer.
O günde; çabucak gelir çabucak geçer.

Kardelenim! Titrek bedenim üşürse, ısıtır karım.
Açıkta yoktur yanım, bir tarafım yoksa, eksikse karım.
O zaman çoktan yangın yeri. Yanmışım harım…
Sensin tek sevdiğim, sensin benim karım, senle sende, bir tek ben varım