çocuk masumiyeti ile,masum gözlerle,masum yüreklerle yaşardım toz pembe bir dünyada nefes aldığımı sanırdım..bilmeden dünyayı..herkezi kendim gibi görür, sever güvenirdim..
ben yaşadım sen üzülme..gayr-ı meşru hayatların pusularını...ben gördüm denizin mavi sularında çöl yangınlarını....mağrur gözlerle seyrederken etrafımda dönen dolapları kuru bir yaprak misali savruldukça tanıdım hayatı....bilemezdim insanın insan eti yiyebileceğini.....gerçekler kurşun gibi işlerken bağrıma, öğrendim kendi yaralarımı kendim sarmayı hiç lüksüm olmadı lükste gözümde olmadı zaten.......onlar menfaatleri için satarken ruhlarını, ben sakladım çocuksu saf tertemiz duygularımı kimi şan şöhret ve paraya tamah ederken, bunlar için binbir pisliğe bulaşırken ben fakirlik dergahında saraylar inşaa ettim...gökdelenlerde şehvetleri uğruna inançlarını üç beş puşta peşkeş çekerken, ben onların adına utandım..kalplerini dünyalıklara pazarlarken, ben kalbimi gözyaşlarımla yıkadım....dönüp ardıma bakmadım....
zulmün beşiğinde kundaklarda can verirken bebeler gözlerimde yüreğimde kanlı yaşlarla
ağladım...silahlara taş atan ayakları çıplak çocukları gördükçe rabbime yalvardım...
ben yaşadım.....sen üzülme asi kardelenim.....bilirim zemheri gecelerde yalnız kalmanın acısını......
dost diye omzuna yasladığım başın celladı dost dediklerim çıkınca, en can bildiğim yüreğimden
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
