Kardelene Serenat Şiiri - Vedat Koparan

- Gece Yolculuğunda Düş Uykulardan Uyanınca -

sana kardelenim desem sararır döker yapraklarını tüm çiçekler anlatsam sana dair ne varsa içimin sesinde erirken ateşte bir demir gibi, kirpiklerin gün kaşların gece gibi, gülüşün gamzende doğan gün hikayesi yürek sesim. karları delersin gün yüzüne erer ben gibi hasretliksin bilsen beni nasıl eritirsin karanlık gecelerimin bir başına kalışlarımda yıldızısın, gör artık ne olursun benliğimde kopan fırtınayı,sakın inkarcı deme bana inanmazsan inanma ama tek gerçek olan bu hep sana diretmediğim
ilk göz tutulması ilk yürek vurulması ilk yanması sana doğan güneş kırığı bir gün bu.

bir boşluktu içimizin yangınında, dolunay konmuştu dudağının kıyısına, bakışında yıldız kovalamaca,bu aranan gecelerde dolması vardı gerekenlerde,izini sürdüğümüz düşlerde ömür ölü düşlerden diri düşlere çağlayan zaman tünelinde akan sessiz bir ırmak türküsünde çağlarken
sen bir yoldun kala kaldığım ben bir yolcu kah yol olduk çiğnendik yoksunlukta,kah yolcu olduk vurulduk yollarda,son nefes son öpüş olurcasına, yapıştım alt dudağına bırakmamacasına gün uyanışında.

gecenin karanlığında ahu varlığınla sesine ses nefesine nefes soğuk gecenin en sıcak düşleriyle ısındığım,coşkun ırmaklar nasıl akarsa,arzular nasıl bir volkansa,bir ben hep seni özleyecek seni hep isteyeceğim kardelenim ömrümün sonuna kadar.

öyle hoş öyle güzelsin ki Bildiğim diller yetmez seni anlatmaya
gecenin gizini soyarak en hırçın dalgalar gibi çoşarak uyanır içimin hoyrat çocuğu
bir boy uzanır geceye bir sen uzanırsın şehvet doruklar içinde depreşim yoksun yaşanası sancılar içimizde, ateş alımı tenimizde düşsek ortaya birbirimize yansa gece, çölde susuz kalmış bir yolcu gibi, içsek bizi bizde. Ellerimiz Tas Ellerimiz Han ve Küheylan

kabarırken iç denizim kalsın sende gözlerim kalsın sende sözlerim
lütfen bırak izin ver bitmesin gece güzel tenini gün uyanışıyla öpeyim

lütfen desem elimi uzatsam elimi tutsan elim düşer kırılır gece yanarım sende
dudaklarından süzülen inci gülüşünle ara ara düşünüp dalıp gittiğinde
masun bir kız çocuk konar güzel yüzüne
açılıp kapandıkça büzülen dudakların davetkar öp beni iç geceyi dercesine aklımızdan
açlığıma açılan bir pencere cemre düşen bakışında tamlanır gece

anılar hep buruk boğazımızda iç geçiren bir yalnızlık büyür öte yanımda birde sen büyürsün bende har yokluğunda kar yağsa da
tenin uyuyan bir deniz atlas bir örtü gecede mavisi çekiyor beni sana bu dehliz
izin ver alıp seni bana katayım hep sana hep sana akayım sende uyanayım sende yanayım ey Kardelenim

Vedat Koparan 21.11.2005