Kardelen İle Kelebeğin Aşkı Hikaye Şiir

Kardelen kış uykusundan uyandı,
Mevsim kış her taraf kardı.
Etrafında ne arı,,ne bir kelebek,
Nede kendinden başka çiçek vardı.

Cemre bile düşmemişken havaya,
Güzel bir güneş vardı havada..
Hemen gözünü çevirdi karlara,
Bedeni sarılmıştı soğukluklarla.

Kardelenin boynu büküktür,
Göz bebekleri kara bakar,
Tevazu mu, hüzün mü bilinmez,
Gariplik kaderidir silinmez.

Bu mevsim geç uyandı kardelencik,
Etrafında küçücük bir bahçecik…
Çiğdem,menekşe tüm çiçekler açılmış,
Kardelencik çok geç kalmış.

Baktı uzaklarda bir kelebek,
Ona doğru geliyor dans ederek,
Derken yanına geldi,
Dudağından öpüverdi.

Kardelencik dedi ki; çok sevimlisin,
Kabul edersen sevgilimsin.
O tüm çiçeklerin kelebeği,
Belliydi sevgi nedir bilmediği.

Dans ederek uzaklaştı oradan,
Bir gün batımı geçti aradan.
Anladı ki; kutsaldı sevilmek,
Birisinin gönlüne girebilmek.

Hemen aramaya koyuldu,
Kardelencik görünürde yoktu.
Sordu çiğdeme, nergise,
O sevgiyi nasıl bulurdu.

Tüm çiçekler dediler ki, o bir kardelen,
Mevsimsiz açılmıştı, bilmezmisin sen.
Ancak ömrü bir gün sürdü..
Gün batımı toprağa gömüldü.

Güneş mi,sevda mı,yoksa;
Kader mi yaktı Kardeleni,
O günden bu yana bilinmez.
Bu sırrı bilenler de söylemez….

Ortalık ister ayaz olsun,ister kar,
Kardelenin gönlü bahar,
Gözünde birikse de yaşlar,
Yüreğinde bu sıcaklıkla yaşar..

Derler ki; yıllardır çiçek çiçek,
Bu sevdayı arar Kelebek.
Kardelense boynu bükük, gözü karda,
Gönlü vefasız yarda.

Yıllarca aradığın benim,
Mevsimsiz olsa da sevgim,
Ben kardelen sen kelebek,
Bu sevda hiç bitmeyecek…

Özdemir. Torul./Nisan2007