Kardelen Benim Adım beni böyle hatırla

Karlı dağlar erimeye yüz tutmuştu
Aylardan ya Mart yada Nisan dı
Bir çiçek gördüm adını bilmediğim
Şişli dağların yamacında
Boynu bükülmüş ama
Cesareti ile dimdik ayakta duran bir çiçek.

Konuşmaya başladım sonra o çiçekle
Yabancımısın dedim bu dağlarda
Soğuk sesiyle yok dedi bana
Kardalen de sen bana
Veda edersem arkandan
İsmimi böyle hatırla
Biraz eğilince kulağıma.

Umut dur benim adım
İyilik güzellik ise soyadım
Güneşi görmem belki ama
Bahara açar hep tomurcuklarım.

Bakma öyle boynumun büküklüğüne
O benim nazikliğim
Kadere olan ezikliğim demiş çiçek
Güneş doğunca tepesine
Orada can vermiş
Kârlar altında.