Kardelen Şiiri - Mustafa Yiğit (Morpheus)

Garip bir kardelen gördüm çöl ortasında
Sarılmıştı hayata, aldırmadan çöl sıcağına

İki damla göz yaşı vardı, bedenini ıslatan
Çöl fırtınaları esiyordu, benliğini kavuran

Bir hayale kapılıp, terketmiş ana yurdunu
Kimsesiz çöllerde unutmuş, kim olduğunu

Uğruna her şeyini terkettiği, aramaz olmuş
Kavurucu çöl sıcağında, yapayalnız kalmış

Umudunu yitirmiş, bakmıyor artık kimseye
Bir vefasız için, değermiydi gelmeye

Yaşamak güzel diye, sımsıkı sarılmış hayata
Sevdiğinizi bırakmayın diye, haykırıyor insanlara

Düşünüyorum aşkı uğruna, can veren kim var
İnsanların aşklarında, hep menfaat kokusu var

Düşünüyorum ben olsam, ne yapardım
Herhalde çöl ortasında, hayatıma kıyardım

Kardelenin bu sabrı, elbet meyvesini verecek
Sevdiği hasretine dayanamayıp bir gün gelecek

Dedim; senin için yapabileceğim ne var
Elbet bir gün gelir, gönül yaranı sarar

Umudunu kaybetme, sarıl hayata sımsıkı
Düşünme özlemini, haykır dünyaya aşkını