Kardelen Şiiri - Yasemin Kurt

Yine sonbahar rüzgarları eser başımda.,
Ben aynı ağlayan nağmelerde dans ederim.
Yokluğun içinde zehir,seni rakseder,
Seni gözyaşlarımla kağıda çizerim.

Ben bu aşk masalına senelerce önce başladım.
Her anlatmaya kalktığımda seni başka aşklara kaptırdım.
Sen 'dostum ' diye her koştuğunda,
Ben kaderime düşman,gecelerde ağladım.

Birgün sabah kalktığımda sen koşarak boynuma sarıldın.
Habersizce zehirini kalbime akıttın.
Elime tutuşturdun,baktım.
Evleniyordun ve mesut gününde şahidin olacaktım.

Parçaladım tüm isyanımla her yanımı,
Akan gözyaşı değil damarımda ki kandı.
Anlatamadığım aşkımı günlüğüme karaladım.
Her yazıda seni sadece seni anlattım.

Yine kahrola kahrola yol aldım mezarlığıma,
Sen sevdiğinle yuva kurucaksın diye.
Ben ölümsüzleştiripte yaşayamadığım aşkımla,
Kalıverdim salonun ortasında.

Şimdi mektuplar sadece haber veriyor,
Her mektup okunmadan rafa giriyor.
Okumak istediğimde elim gitmiyor.
Yazıyorum üçbeş satır nasılsın diye?

Bugün benim doğum günüm,
Elveda meleğim gidiyorum.
Seni ömrümce gözyaşlarımla kalbime yazdım.
Elveda, ben bu ömrü sana ısmarladım.

Artık teselli etmeyeceğim kendimi,
Giden sevgili benim olmadıktan sonra,
Ne ömüre ihtiyacım var,nede benim olmayana,
Nasıl olsa bu aşk mezar oldu ama.

Elveda aşkım,sevdamın çiçeği,
Son buseyi yağan yağmurda sana gönderdim.
Biliyorum bu sonu hiç anlayamıyacaksın.
Ama unutma güzelim,
Sen benim tek kardelenim kalacaksın.