Kardelen Şiiri - Zekeriyya Bican

Henüz yeni hissetti canında güneşi toprak,
Ilık bir kan yayılır gibiyken bedenine..
Kış boyu uyuyan “kardelen” seviniyordu..
Uyku mahmurluğundan uyanıyorken..
Bir başka bayırda uyuyan eşini düşünüyordu,
Kaldırıp başını bakmalı diyordu içinden..
Sabırsızca kardan yorganını tekmeliyordu..
Şu karşı bayıra ulaşmak imkansızdı onun için,
Bir gayretle uzatıp başını topraktan gördü onu,
Nerdeyse sevinçten çıldırıyordu..
Eşi çoktan uyanmıştı, ona el sallıyordu..
Yanındaki küçük kardelene güneş emziriyordu..
Üç beş çocuk ta karşı bayırda oyun oynuyordu,
Büyük çocuk fark etti “kardeleni”...
Eğilip kopartmak istedi ki bir çığlıkla irkildi..
Kardelenin eşi, karşı bayırdan öyle bağırmıştı ki..
Ses üç kez yankılandı karşı bayıra kadar...
Çocuklar hayret edip dona kaldılar..
“Kim bağırdı dedi, kimdi bağıran? ..”
Etrafta sesin sahibini aradılar..
Çocuklardan biri gördü karşı bayırdaki kardeleni,
Koşup kardelene, “eminim bağıran sendin” dedi..
Kardelen yapraklarıyla cevap verdi,
Çocuklar sırayla sordu, kardelen el sallıyordu..
Çocuklar bu kez kardelenden özür diliyordu..
Kardeleni bir kürekle toprağıyla söküp aldılar..
Götürüp karşı bayırdaki eşinin yanına bıraktılar..
Sevinçle gidip öğretmenlerine olayı anlattılar..
Yarın gidip görelim diye ondan söz aldılar,
Ertesi gün gittiler, birde ne görsünler..
Bütün dağlar ovalar, kardelenlerle dolmuştu..
Çocuklar, yaptıkları işten ne çok mutlu olmuştu..
Öğretmen, öğrencileriyle büyük gurur duymuştu..