Kardelen Şiiri - Alpaslan Yiğit

Kışın ortasında yeşeren bir tomurcuktu O
Kaç bahar geçmişte filizlenememişti
Kaç kış suladım Onu gözyaşlarımla
Bir umut belki bu kış açar diye
Nerden bilirdim Onun kardelen olmadığını
Gözyaşlarım beslerdi Onu yağmur geceleri
Kendide anlayamadıki ne zaman yeşereceğini
Bildi anladı belki kendine değer verdiğimi
Başını çıkarınca topraktan biraz dışarı mutlu oldum
Büyüyecek sandım kadersizim
nerden bilirdim gözümden sakındığım gözbebeğimin
Bir başka bekleyeninin koparıp götüreceğini
Yıllarımı vermiştim halbuki Ona ben
Canım demiştim canımdan aziz saydığıma
Umudumdu hayalimdi Onunla birlikte yeşermek
Tam hayaller gerçeğe dönecekken
Kopardılar taze çiçeğimi aldılar benden
Hazırmısın diye sormadı bile Ona
Kendide sevdimi acaba benim gibi gönülden
Sevseydi tam hayata merhaba diyecekken
Koparırmıydı taze çiçeğimi mutlu yerinden