Kardelen Şiiri - Şeref Işı

Senınle son bakıştığımız o otogar dayım hala
Arkamı dönüpte gidemedim sevgilim bağışla
Kirpiklerin göğün çatısına tutunmuştu o gün
Ve yağmak üzereydi gözlerindeki bulutlar
Dudağımdaki cümleleri prangalara vurmuştum
Parmaklarını çekerken sen ellerimden
Tüm ayrılanların acısını yüreğimde hissetmiştim
Sıcak bır yaz günüydü
Gel gör ki yüreğime hasretinin çığı düştü
Bir kardelen gerekliydi bu sevdaya
Yaprağında çiğ tanesi,gülüşün kadar güzel ve masum
Zaman yüz yıllar ötesinden gelen azılı bir düşman
Çaldı seni yırtık cebimden
Oysa gıtme kal demeyi öyle çok ısterdim ki
Şarkılara sarıldım senden sonra,şiirlere
Bir de seni düşünürken dolu,duvarlara vurduğumda parçalanan boş kadehlere
Ayrı şehirlerde,aynı geceyi solumak oldu avuntum
Hani oyuncağı elınden alınmış çocuk gıbı kalan ben oldum
Zaman geçiyor,sensizlik büyüyor,hasretin ıse yakıyordu
Okuduğum bir çok kitapta hikayemize rastlasamda
Şairler,yazarlar hiç bilmeden bizden bahsetmiş olsalarda
Beni deli divane eden o gözlerine rastlamadım
Çünkü sen yüreğimden su içmeye gelen yaralı bir ceylandın
Dedım ya sevgılım,senı son gorduğum otogar dayım hala
Ve acı bir anons yankılanıyor kulaklarımda
Hasret yolcuları için son çağrı
Ardıma dönüp bakmamı bekleme benden
Yoksa çıldırır kalbimde ki ağrı
Hoşça kal sevgilim,hoşça kal yüreğimin diğer yarısı