Kardelen Şiiri - Suphi Sekü

Tıbkı bir gölge gibi bendim peşinden gelen
Her tipinin içinde, benim sesi yükselen
Benim yalçın doruğa geçit vermeyen belen
Benim tutuşmuş meftun, bilirmisin KARDELEN

Ben sevginin yetimi, sen baharın öksüzü
Hayat serencamında çilenin en gürbüzü
En içli şarkılarn bizi anlatan sözü
Her çiçekte terennüm, duyarmısın KARDELEN

Dağcılar, ormancılar, dönse binbir fenerle
Tüm kuşlarda serenat başlasada seherle
Ve ateş böcekleri gelse meşalelerle
Yeniden doğmak için ölürmüyüz KARDELEN

Gül, karanfil, gelincik, isimler başka başka
Bir nisan yağmuruyla, varlık gelince aşka
Elbet onlarda döner, bizim gibi başaka
Biz sabırla bekleriz, tekrar kışı KARDELEN

Benimle ruh ikizi, bezmielestten beri
Sevki ilahi ile yaşadık bu kaderi
Sen garip bir çiçekcik, bense sefil serseri
Varsın anlamasınlar biz biliriz KARDELEN

Nilüferler göz kırpar, koğuda kuşta şenlik
Nergizde arzıendam, papatyada gelinlik
Düşen her cemre ile can verirken serinlik
Bizse kışa meftunuz, bekleyelim KARDELEN

Denizi nehir besler, aşıkı ise çile
Yakubun sevdasıyla, kurtlar gelmişti dile
Maşuku dahi yakar, tutuşmuştu şems bile
Mevlanayla dört dönüp yanarmıyız KARDELEN

Kırağıda bir bahar, bir dakkada kavrulur
Her aşık mecmnun gibi öz içinden vurulur
Her kuru dal rüzgara tutunarak savrulur
Alevden rüzgarlarla savrulalım KARDELEN

Yapraklarında duysan sıcacık bir soluğu
Etrafına yayılsa tatlı narin bir buğu
Ve garip bir fısıltı doldurursa boşluğu
Sessizce afakını saran benim KARDELEN

Zafer bizim, ölümü ölüm ile öldürdük
Ebedi bir hayatı hayat ile güldürdük
Ömür kısa bir fasıl, biz sonsuza böldürdük
Sonsuzluk deryasında yüzermiyiz KARDELEN

Fosfordan bilyelerle gök küçücük kavunuz
Mavi şal dürülecek, elbet sönecek fanos
Zirveler uçuşacak, kuduracak okyanos
O zaman döneceğiz, biz elele KARDELEN