Kardelen Şiiri - Selim Şekerci

                  K A R D E L E N

Silinipte gidiyor tarihi,izlerini kaybettiren kadim sevdaların,
Yakmaz seni güneşi,düşleri buz misali soğuktur buraların,
Benim bu esaret bilmez başıma kelepçe vurmak isterlerse nafile,
Boyun eğmeden yürüdüm ömür boyu ne namerde ne gafile.
Bir Sende sendeliyor ömrüm Kardelen.

Yıllar yılı Hoyrat dağların ardında büyüdün,
Gördüğüm yetti artık bir yıl yirmi dokuz gün,
Vazgeçmek aklımın kıyısından geçmedi ne dün ne bugün,
Beni alıp götüren o ahu gözlerinin altına yine ne sürdün,
Yalnız Sana Dalıp gidiyor aklım Kardelen.

Lâl olduk,Sağır olup kör kaldık sevdâya düşeli,
Anlayamadım bu ne haldir Kardelen,hem efkarlı hem Neşeli,
Buyur,Baş köşesi yok yüreğimin,Dört odalı tek köşeli,
Küstüm her renge,Ne Gülden bir kırmızı,ne Çayın Yeşili,
Zemheride senin gibisi Bitmiyor Kardelen.

Aynı narin Sevdâdayız Sen ve Ben Kardelen,
Senin Her halin beni benden almasa ne olur,
Erimese kar,bahçeme güneş doğmasa ne olur,
Ben sensiz ne yaparım,gitmesen ne olur Kardelen.

Mucizesin adetâ,Allahın dünyaya lütfu,sanki mümkünsüz bir şeysin,
Her Zorluğa alışık,İmkansıza yakın,içi kıpır kıpır hayret bir şeysin,
Yüzü hep güleç,gözleri hep dolu,dokunsalar sanki ağlayacak gibisin,
Nârin,Zarif,Asil,Cesur,edeplisin,güzelliğini göremez gibisin,
Sen şu Yeryüzünün en güzel Ziynetisin Kardelen,

Mazlumun göz yaşı dökülür görklü yapraklarına,
Şimdi kar yağmıştır,yine çıkıvermiştir ata topraklarında,
Gökyüzünün hasret türküsüdür baharın dudaklarında,
Hayat bulunca sen,sesin Yankılanır ölümün kulaklarında,
Yüreğime Başkıldırımın ta kendisisin Kardelen...