Kardelen Şiiri - İbrahim Uslu

Gözleri, bir çocuk gülüşünün ışıltısı,
durgun bir denizin fısıltısıydı.

Saçları kömür karası,
teninde kör bir bıçak yarası.

Uçsuz bucaksız çöller gibi,
bembeyaz kar dan bir örtüydü yüreği.

Bir sabah güneşiyle açan,
kardelen çiçeğiydi gönlü.

Ayaz gecelerde tipiye tutuldu,
bir kan damlası gibi düştü beyaza,
tuhaf bir yalnızlık kokusu kaldı teninde.

Yalnız değilsin kardelen...!

Sevecek,
dönecek,
dönüştüreceksin.

Tüm çiçekler gibi sen de güneşe kandın.
her yaralı yürek gibi,
sende sıranı savdın.

İzmir, 11/12/2001