Kardelen Şiiri - Sekri Vuslat

sen, gökyüzünün derinliklerinde bir yıldız,
ben, kafeslerde kapalı bir kuşum...
sen, parıltını güneşe borçlusun belki,
ben, karanlıklarda yolumu bulmuşum...

akvaryumda yaşayan bir balık,
okyanusun derinliklerindeki denizkızından,
hoyrat gözlerdeki sahte aşk pırıltıları,
gecenin bağrında kutupyıldızından,
ne kadar uzaksa,
ben de senden o kadar uzağım...
ama göreceksin kardelen,
bir gün seni bulacağım...

ey soğuk iklimlerin,
yaman kışların çiçeği...!
ey mücadelenin,
onurun ve asaletin kızı...!
bu dizeler ki;
ne bir aczin, ne bir öfkenin ifadesidir,
ne kendimi mahkum ederim sana,
ne kaçar giderim,
hayat ki;
mutlulukların ve acıların bestesidir,
acı bestelere mutlu notalar saçar giderim...

hayat ki;
bazen kucaklar, bazen iter insanı,
insan ki;
bazen kuru bir yaprak,
bazen canlı bir çiçektir.
herşey bir yana,
bana hayatın en acı gelen yanı,
neyin esiri olduğunu bilememektir kardelen,
neyin esiri olduğunu bilememektir...